Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012

Η οθόνη - φερετζές


geia...ti kaneis…apo pou eisai…me ti asxoleisai…eisai poli omorfi!!!!!!!
thelo na se gnoriso…pare thl…69463….
geia…enoxlo???????
goustaro na se gamiso…psinese???????
eisai trelo mounaki
eisai gia glipsimo……
Αυτά και άλλα έξυπνα, πάντα σε άψογα γκρίκλις, είναι μηνύματα που λαμβάνουν γυναίκες στα ίνμποξ τους από άτομα τα οποία ψάχνουν απεγνωσμένα μια τρύπα να αδειάσουν το περιεχόμενο των όρχεών τους, το οποίο ενδεχομένως έχει συσσωρευτεί και το βάρος του είναι ασήκωτο.
Στην πρώτη περίπτωση, δεν πιστεύω να είναι πολλές αυτές που θα απαντήσουν στον καταιγισμό ερωτήσεων. Εκτός κι αν πεθαίνουν από πλήξη και μοναξιά, οπότε μια βαρετή συζήτηση είναι προτιμότερη.
Στη δεύτερη, θα πάρουν τηλέφωνο το μαλακοπέφτουλα μόνο αν πεθαίνουν και πάλι από πλήξη και μοναξιά και δεν έχουν μιλήσει τον τελευταίο μήνα ούτε με τον περιπτερά.
Στην τρίτη περίπτωση, για να κάνει ο άλλος αυτήν την ερώτηση, σημαίνει ότι έχει φτάσει ή στην αυτογνωσία ή του έχουν πει πολλές φορές ότι ενοχλεί και ζει με αυτό το άγχος. Όπως και να ‘χει, θα ενοχλήσει, οπότε δεν το ρισκάρεις.
Στις άλλες τρεις περιπτώσεις, δεν έχω λόγια. Μένω άφωνη από την ευθύτητα και την ειλικρίνεια αυτών των ανθρώπων. Βέβαια, άμα πάρει απάντηση ο γαμηκοπέφτουλας, σημαίνει ότι η γκόμενα ψάχνει το ίδιο και δεν το κρύβει.
Σε όλες τις περιπτώσεις έχουμε ένα μήνυμα που το στέλνουν με κόπι πέιστ σε καμιά πενηνταριά ίνμποξ την ημέρα και ό,τι πιάσει το δίχτυ.
Αυτοί οι τύποι έχουν βρει τη χαρά τους με το ίντερνετ. Στην πραγματική τους ζωή, αν είναι θαρραλέοι, άντε να πλησίαζαν δυο τρεις γυναίκες ημερησίως, αν έβγαιναν και τις συναντούσαν σε κάνα μπαρ. Για να κάνουν και το χουβαρνταλίκι τους και να δείξουν το κιμπαρλίκι τους, θα κερνούσαν κι ένα ποτό. Είναι ασύμφορος τρόπος προσέγγισης και με λιγότερες πιθανότητες επιτυχίας.
Μιλάμε για τις τρεις πρώτες περιπτώσεις. Γιατί δε νομίζω να πλησιάζει κανείς γυναίκα έξω, λέγοντάς της στην ψύχρα ότι θέλει να τη γαμήσει. Θέλει, αλλά δεν το λέει. Θα κρατήσει τους τύπους.
Επομένως, το ίντερνετ βοήθησε τους άντρες, που έπαψαν να είναι κυνηγοί, να πλησιάσουν το θήραμα πιο εύκολα, πίσω από την οθόνη τους. Τους βοήθησε να αφήσουν και τα προσχήματα, να αποφύγουν τα περιττά έξοδα, τις εξόδους και τις περιττές συζητήσεις για τον καιρό και άλλα βαρετά θέματα. Με την οθόνη για φερετζέ, μπαίνουν κατευθείαν στο ψητό: «Θέλω να σε γαμήσω». Όλη η αλήθεια με την πρώτη επαφή.
Αυτά γίνονται στη μια περίπτωση. Έχουμε και την άλλη:
«Καλημέρα, γλυκιά μου! <3» (+like)
«Αγαπημένη μου, μια όμορφη μέρα να έχεις! <3» (+like)
«Πόσο τυχερή είμαι που σε έχω φίλη! <3» (+like)
«Σ’ ευχαριστώ, αγαπούλα, να είσαι πάντα καλά! <3» (+like)
Μετά από τόση αγαπούλα, με πιάνει αναγούλα, γιατί δεν είναι δύσκολο πίσω από το φερετζέ, το ίδιο άτομο να σε αποκαλέσει τσούλα. Χτίζουν προφίλ δημοσιοσχετίστικο, δεν ξέρω για ποιο λόγο. Κάποιοι για να προωθήσουν τη δουλειά τους. Κι εμένα, αυτός είναι ο σκοπός μου, αλλά χωρίς σαλιάρισμα. Κάποιοι το κάνουν απλώς για να νιώθουν πως βρίσκονται σε ένα ευχάριστο περιβάλλον, γεμάτο καρδούλες, γιρλάντες και θαυμαστικά.
Να μην ξεχάσω και τους κακιασμένους. Στον έξω κόσμο, ποιος θα μπορούσε στα καλά καθούμενα, εκεί που δε σε ξέρει, να σε κριτικάρει, να σε ειρωνευτεί, να σου χωθεί, να σε βρίσει, έτσι για να νιώσει καλύτερα; Κανείς. Ενώ πίσω από το φερετζέ, μπορεί άνετα να ξεφορτωθεί πάνω σου τα σκατά που κουβαλάει στην ψυχή του.
Λες μια μαλακία, μπαίνουν φίλοι, λένε τις δικές τους, γίνεται χαβαλές, το ανακαλύπτει ο σκατοφόρος και τσουπ! σου κουβαλιέται από το πουθενά να ρίξει την εξυπνάδα του. Αν βρισκόταν κάπου έξω και άκουγε την ίδια συζήτηση στο διπλανό τραπέζι, θα έκανε την πάπια, η κότα. Και κανείς δε θα τον είχε προσέξει. Ενώ πίσω από το φερετζέ, μπορεί να πεταχτεί σαν την τσουτσού για να πουλήσει πνεύμα και να νιώσει ξεχωριστός.
Είπα να αποφύγω αυτό το θέμα και να μην ξαναγράψω για κάνα χρόνο. Αλλά δεν κρατήθηκα. Λίγο μια σχετική συζήτηση με φίλη, λίγο τα σχόλια σε φιλικό τοίχο που είδα χτες, μπήκα ξανά στη διαδικασία. Έτσι, για να επιβεβαιώσω το πόσο σπουδαία υπόθεση είναι το να κινείσαι με φερετζέ. Δε σε βλέπουν, οπότε μπορείς να είσαι ο πραγματικός εαυτός σου. Ή αυτός που θα ήθελες να είσαι. Σε κάθε περίπτωση, έχεις κάνει ψυχοθεραπεία ανώδυνα κι ανέξοδα. Άσε που, άμα είσαι τυχερός, μπορεί και να γαμήσεις.

Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012

Περι-ποίησις

Έχω βρει τι φταίει και μας τελείωσαν οι μεγάλοι ποιητές, τη στιγμή μάλιστα που κάθε σπίτι έχει και τον ποιητή του (που συνήθως είναι ποιήτρια). Η Λίνα Νικολακοπούλου ως πρότυπο. Πρόσεξε γιατί.
Είναι γυναίκα κι έχει μιλήσει στην καρδιά των γυναικών. Εξάλλου, μόνο οι γυναίκες έχουν την ευαισθησία και την αντίληψη να πιάσουν το βαθύ νόημα των στίχων της. Και είπαμε. Γι' αυτό ξαφνικά γεμίσαμε ποιήτριες. Η Λίνα Νικολακοπούλου ξύπνησε την ποιήτρια στην κάθε ακροάτρια των τραγουδιών που έχουνε τους στίχους της. Και βέβαια, έδωσε τα φώτα και τις κατευθύνσεις. Αυτό το ακατανόητο που υπάρχει και πλανάται, αλλά όλοι νιώθουμε τι θέλει να πει η ποιήτρια κι ότι είναι γεμάτο πόνο και δάκρυ και σπαραγμό.
Δεν ακυρώνω την ποιήτρια, έχει κάνει πολλές καλές δουλειές. Για παράδειγμα, μ' αρέσουν τα καντήλια, αλλά είναι και άλλοι στίχοι τύπου γαμώ το καντήλι μου. Για να καταλάβεις, θα σου κάνω ανάλυση σε ένα πολύ γνωστό και πετυχημένο τραγούδι της. Το διθέσιο. Που όταν βγήκε, δεν άκουγες τίποτα άλλο. Όπου κι αν πήγαινες, άσχετα με το τι νόμιζες εσύ, περνούσες απ' τ' απαίσιο ξυστά. Μα όχι, έξω από ένα μαγαζί που παίζει Πρωτοψάλτη περνάω. Ε, γι' αυτό είναι απαίσιο. Κι επίσης άσε την πολυλογία και πέρνα στην ανάλυση των στίχων.
"Ακριβό μου διθέσιο καλό μου αμάξι"
Καταλαβαίνουμε όλοι πως πρόκειται περί πλουσίας κυρίας που κανακεύει την αμαξάρα της. Ομολογώ πως εμένα αυτός ο στίχος ποτέ δε με άγγιξε γιατί ποτέ δεν είχα ούτε πατίνι, αλλά δείχνω κατανόηση και συμπάσχω με την ηρωίδα.
"που περνάς απ' τ' απαίσιο ξυστά"
Εδώ είναι το μεγάλο δράμα. Έχει την αμαξάρα και περνάει από το απαίσιο; Είναι απαίσιο το απαίσιο. Συμπάσχω και συμπονώ όσο δεν πάει.
"κινητήρα και πλαίσιο στα 'χω πειράξει για να τη βγεις πιο μπροστά"
Που σημαίνει ότι εκτός από γκαζιάρα, θέλει να είναι και αρχηγοπούλα. Και πάλι όμως, δείχνει δυστυχισμένη. Για να δούμε παρακάτω.
"Τη στιγμή που σ' αγόραζα για να τριπάρω"
Δεν έχει κανένα βαθύ νόημα. Είχε τάσεις φυγής, είχε και την οικονομική δυνατότητα και κατέληξε στο διθέσιο.
"το κενό μου εξαγόραζα δειλά"
Και ζμπραφ, σου έρχεται ο σπαραγμός στα μούτρα. Κι αν θέλει να τριπάρει κι αν θέλει να τη βγει πιο μπροστά, στο βάθος υπάρχει ένα κενό εξαγοράσιμο και μια δειλία. Γι' αυτό σου λέω. Μην κοιτάς την επιφάνεια. Κοίτα τι υπάρχει στο βάθος.
"την καρδούλα που χώρισα ίσως να πάρω"
Αυτά τα ζητήματα καρδιάς είναι τα πιο σπαρακτικά, όπως ξέρουμε. Πάντα βάζουμε και μια καρδούλα, είτε στο στίχο, είτε στο σχόλιο.
"σ' άλλη ζωή πιο καλά"
Εδώ ομολογώ ότι αυτό το "πιο καλά" δεν είναι αρκετά ποιητικό, αλλά αυτή η ανάγκη για ρίμα τα χαλάει όλα. Γι' αυτό οι σύγχρονες ποιήτριες, ναι μεν αντιγράφουν τη Λίνα, αλλά αποφεύγουν τη ρίμα.
"Μη με πας απ' το σπίτι, τ' ακούς, στο Θεό να με πας"
Είναι γεγονός ότι, καθώς περνούν τα χρόνια, γινόμαστε θεούσες. Νομίζουμε ότι εξασφαλίζουμε εισιτήρια για τον παράδεισο.
"μυρωδιά καταλύτη εσύ μοναχά μ' αγαπάς"
Άλλο ένα σπαρακτικό σημείο. Είναι αυτή και το διθέσιό της στη ζωή. Κανείς δεν την αγαπάει. Μόνο η μυρωδιά του καταλύτη. Άμα δεν έχεις νιώσει τέτοια αγάπη, δεν μπορείς να πιάσεις το βαθύ νόημα.
"α ρε χρόνε αλήτη, π' ανθρώπους κι αγάπες σκορπάς"
Για να πετύχει η συνταγή, πρέπει να πούμε και καμιά βαριά κουβέντα. Στην προκειμένη περίπτωση, τον κακό το χρόνο το λέμε αλήτη. Προς Θεού, έχουμε και όρια. Δε θα πούμε ποτέ "πουτάνα εμμηνόπαυση, αν ήξερα τι ζημιά κάνεις, θα φρόντιζα να μην την προκαλέσω μόνη μου από πριν".
"Μη με φέρνετε σπίτι, τ' ακούς, κάπου αλλού να με πας"
Εδώ είναι ολοφάνερο το παραλήρημα. Προφανώς κάποιοι προσπαθούν να τη μαζέψουν και να την πάνε στο σπίτι της (πληθυντικός), μετά μιλάει σε κάποιον (ενικός) και του ζητάει να την πάει κάπου, αλλά δεν ξέρει πού. Έχει χάσει την μπάλα κι αυτό είναι συγκλονιστικό.
Για τη συνέχεια θα κάνω μια σύντομη ανάλυση. Λέγοντας ότι θα ξαγρυπνήσει στον αερόσακο, υποψιαζόμαστε ότι θα πάει να στουκάρει και δε θα τη βρει κανείς όλη νύχτα. Εκεί συγκλονιζόμαστε. "Μη, μην το κάνεις αυτό", λέμε για να ακούσουμε ότι στη συνέχεια θα πάει να αράξει σε πάρκινγκ ώστε να λύσει τα υπαρξιακά της. Οι ζάντες γυαλίζουν στο φεγγάρι, τι ωραία εικόνα. Και τώρα πρόσεξε "δοκιμή στις αβάντες σου, μικρό". Δεν ξέρω για ποιο μικρό μιλάει, αλλά αυτή η δοκιμή στις αβάντες πρέπει να έχουν ένα πολύ βαθύ νόημα. Θα μπορούσε για την επιτυχή ρίμα να πει "δοκιμή στις τιράντες σου" αλλά δεν είναι ποιητικό. Είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό να δοκιμάζει κανείς τιράντες και δε θα συγκινούσε ένας τέτοιος στίχος. Άσε που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς ότι το μικρό είναι ο Σαββόπουλος, πράγμα όχι απλώς αντιποιητικό, αλλά και αντιερωτικό.
Το ποίημα καταλήγει με το μηδέν στο διακόσια κι όλη τη γη στο φτερό. Επειδή είμαι πεζός άνθρωπος, δεν μπορώ να το ερμηνεύσω. Αλλά η ποίηση δε θέλει ερμηνεία. Πρέπει να τη νιώθεις. Κι άμα νιώσεις τη γη στο φτερό, έχεις πιάσει το νόημα της ζωής. Διαφορετικά είσαι πεζός και αναίσθητος.
Κι εγώ δηλώνω πεζή και αναίσθητη. Κι οπισθοδρομική. Γιατί επιμένω να προτιμώ τους παλιούς ποιητές που δεν έψαχναν το βαθύ το νόημα, αλλά το βάθος και την ουσία στη σκέψη και στην έκφραση. Κι από τραγούδια προτιμώ αυτά που θα σου πούνε την πιο μεγάλη κουβέντα με τον πιο απλό τρόπο. Χωρίς φανφάρες και προσπάθειες εντυπωσιασμού.
Το είχε πει κι ο πορνόγερος Μπουκόφσκι: "Διανοούμενος είναι ο άνθρωπος που λέει ένα απλό πράγμα με δύσκολο τρόπο. Καλλιτέχνης είναι ο άνθρωπος που λέει ένα δύσκολο πράγμα με απλό τρόπο". Πέρα από το ότι προτιμώ τους καλλιτέχνες από τους διανοούμενους, προτιμώ τη δυσκολία στην ουσία κι όχι στον τρόπο.

Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2012

Επιθυμίες, ηλικίες και άλλες μαλακίες

Το σκεφτόμουν αυτές τις μέρες με την ιστορία ενός φίλου μου που χώρισε με την γκόμενα. 33 αυτός, 25 αυτή. Ναι μεν η γκόμενα γουστάρει, την ακουμπάει και καυλώνει, λέει και τον πιστεύω, αλλά δεν πρέπει λέει να συνεχίσουν μαζί. Ή μπορούν να είναι μαζί και να ψάχνουν κάτι άλλο. Έψαξα και το βρήκα. Η γκόμενα τώρα τελείωσε τις σπουδές της και πρέπει σιγά σιγά να ψάχνει να αποκατασταθεί κι ο φίλος μου (κλασικό αναρχόπουλο) είναι εντελώς ακατάλληλος για να την αποκαταστήσει.
Βρήκα λοιπόν ποιο είναι το θέμα μας και δεν μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι με τις σχέσεις μας. Αλλάζουν οι επιθυμίες μας μαζί με τις ηλικίες μας. Η μαλακία ξεκινάει από την ενηλικίωση. Από αυτήν ξεκινάω κι εγώ. (Και για να μην παρεξηγηθώ, θα αναφερθώ στο μέσο όρο των ανθρώπων που ζούνε γύρω μας).
Άντρες 18-25: Αυτό που έχουν στο μυαλό τους είναι το γαμήσι. Ο μόνος τρόπος να φύγουν τα καυλόσπυρα κι ο κάλος από την παλάμη. Δεν κάνουν διακρίσεις. Γαμάνε ό,τι έχει τρύπα. Θα γαμήσουν τον σύμπα. Αφού έχουν μάθει να το χώνουν σε τρύπα και καθώς τους έχει κουράσει το καθημερινό κυνήγι του μουνιού, το οποίο δύσκολα τους κάθεται σ' αυτήν την ηλικία, καταλήγουν με γκομενίτσα. Την κυκλοφορούν και σε κλαμπ όπου κωλοχτυπιούνται και κάνουν πειράματα ο ένας στον άλλο, προσπαθώντας να μάθουν να γαμιούνται.
Γυναίκες 18-25: Σκέφτονται συνέχεια το γαμήσι, αλλά δεν το παραδέχονται. Ωστόσο ενδόμυχα ξέρουν ότι είναι ο μόνος τρόπος να φύγουν τα καυλόσπυρα και να στρώσει το δέρμα στο σαφρακιασμένο δάχτυλο. Η διαφορά με τους άντρες της ηλικίας τους είναι ότι κάνουν διακρίσεις. Θα διαλέξουν κάποιον από τους προσφερόμενους. Αφού γαμηθούν με αρκετούς και αφού αποκτήσουν εμπειρίες (έτσι εκτιμούν τουλάχιστον) καταλήγουν με γκόμενο. Τον κυκλοφορούν και σε κλαμπ όπου κωλοχτυπιούνται και κάνουν πειράματα ο ένας στον άλλο προσπαθώντας να μάθουν να γαμιούνται.
Άντρες 25-30: Τους πιάνει ένα πράμα ότι πρέπει να στήσουν καριέρες και να γίνουν πετυχημένοι. Έτσι θα έχουν και μεγαλύτερη επιτυχία στις γκόμενες. Το ξέρουν γιατί βλέπουν και τις φίλες τους που όλες κυνηγάνε φτασμένους και πετυχημένους καριερίστες. Το ίδιο και η γκόμενα που τον έφτυσε για κάποιον φραγκάτο και αμαξάτο. Δε γαμιέται. Εξάλλου δεν άντεχε την πίεση. Θέλει να είναι ελεύθερος να ζήσει τη ζωή του. Ανακαλύπτει τις μεγαλύτερες γυναίκες, οι οποίες δεν είναι πιεστικές και γαμιούνται και καλύτερα.
Γυναίκες 25-30: Τις πιάνει ένα πράμα ότι πρέπει να κάνουν οικογένεια και να γίνουν μάνες. Μέχρι τα 30 πρέπει να τελειώσει αυτή η ιστορία. Ασφαλώς, ο πατέρας του παιδιού της δε θα είναι ο κάθε τυχαίος. Θα πρέπει να της παρέχει ασφάλεια, να τη φροντίζει κι άμα τη βοηθήσει να ανέβει επαγγελματικά και κοινωνικά, έχει βρει τον ιδανικό άντρα. Ψάχνουν δηλαδή τον επίσημο χορηγό. Χτυπάνε κι ό,τι κάτσει.
Άντρες 30-35: Έχουν βρει το δρόμο τους επαγγελματικά και κοιτάνε με επιφύλαξη τις γκόμενες που τους προσεγγίζουν. Όλες είναι πουτάνες. Αλλά και πουτάνες να μην είναι, προτιμούν κάτι χαλαρό. Ενώ μια MILF ξέρει τι θέλει. Παραμένουν σταθερά σ' αυτήν την κατηγορία. Εξάλλου, καλά γαμήσια κάνει, δε θα του φάει την προίκα, δε θα του πρήξει τ' αρχίδια για το πού πήγε και τι έκανε και έχει το κεφάλι του ήσυχο να ασχοληθεί με την καριέρα του.
Γυναίκες 30-35: Άμα έχουν βρει χορηγό, έχουν κάνει και οικογένεια, είναι ήσυχες και πιστεύουν ότι έπιασαν το νόημα της ζωής. Και με ύφος κυρίας Κοκοβίκου, κάνουν παρέα με την κυρία Ξι Παπαμήτρου και πίνουν καφέδες στους παιδότοπους, μιλώντας για κουρτίνες και χαλιά. Βγαίνουν με το σύζυγο, φορώντας τα καλά τους και πάνε σε γάμους και άλλες κοινωνικές εκδηλώσεις. Τι ωραία που περνάνε. Άμα δεν έχουν βρει χορηγό, καταλήγουν να παντρεύονται τον πρώτο μαλάκα που θα βρεθεί στο δρόμο τους, προκειμένου να γίνουν μάνες, γιατί τα καμπανάκια χτυπάνε αλύπητα. Χώρια ότι θα τις λένε στέρφες, γεροντομούνες και ποιος ξέρει τι.
Άντρες 35-40: Ήρθε η ώρα να χτυπήσουν τα δικά τους καμπανάκια. Έχασαν τόσα χρόνια στήνοντας καριέρες και αποφεύγοντας τις στενές επαφές με τα θηλυκά. Ακόμα διατηρούν τις επιφυλάξεις τους και γι' αυτό είναι πολύ προσεκτικοί με αυτήν που θα επιλέξουν ως αιώνια σύντροφο. Άμα βρούνε τη μικρή και άβουλη που θα τη χειραγωγήσουν όπως θέλουν για να έχουν και το κεφάλι τους ήσυχο, έχουν βρει τη γυναίκα της ζωής τους. Κάνουν τα πάντα για να την τυλίξουν. Γίνονται χορηγοί. Αν δεν τη βρουν, ας είναι καλά οι MILF. Τουλάχιστον έχουν να γαμήσουν.
Γυναίκες 35-40: Για αυτές που έχουν χορηγό, η οικογενειακή ζωή άρχισε να τις πνίγει. Τα παιδιά άρχισαν να πηγαίνουν στο σχολείο κι έχουν άλλη μια έννοια. Η δουλειά τους είναι η ξεκούρασή τους. Το μόνο γαμήσι που βλέπουν, είναι αυτό της πίεσης που τρώνε καθημερινά. Για αυτές που παντρεύτηκαν το μαλάκα, έκαναν το παιδί και, αν δεν τον έτζασαν, είναι στα πρόθυρα. Τη δουλειά του την έκανε. Και οι δύο περιπτώσεις, το γαμήσι είναι στη σκέψη τους συνέχεια. Αλλά όχι με το μαλάκα που φορτώθηκαν. Είναι πλέον MILF και αρχίζουν να γαμιούνται με τους γκόμενους των ηλικών που ανέφερα πιο πάνω. Όσες δεν παντρεύτηκαν και δεν έκαναν παιδί, είναι σε φάση υστερίας. Θέλουν και σύντροφο, θέλουν και παιδί, θέλουν και πήδημα, όλα μαζί. Θα πέσουν με τα μούτρα σε ότι τους κάτσει πρώτο.
Άντρες 40-45: Τους πιάνουν τα υπαρξιακά τους, οι μοναξιές τους και η μαλακία τους. Τόσα χρόνια ήταν σχεσοφοβικοί και τι κατάλαβαν; Έμειναν μόνοι. Αναζητώντας την αγάπη, προσφέρουν τα πάντα. Φαντασμαγορικές εξόδους, δώρα και παπαρίσματα στις γκόμενες που γνωρίζουν. Τι στο καλό. Με τέτοια προσφορά και με τόση αυταπάρνηση, όλο και κάποια θα του δώσει αυτό που ζητάει. Τ' αρχίδια μου θα του δώσει. Το πολύ πολύ να τον κάνει επίσημο χορηγό, όπως είδαμε και πιο πάνω.
Γυναίκες 40-45: Αν δεν έχουν κάνει οικογένεια, έχουν ηρεμήσει. Το πήραν απόφαση ότι έτσι θα ζήσουν. Αν έχουν κάνει οικογένεια και δεν ανήκουν στο ποσοστό 0,1% που ζούνε ευτυχισμένοι, δύο πράγματα μπορούν να συμβούν: Ή ξεφορτώνονται το μαλάκα (αυτόν που τον πήραν για να κάνουν παιδί) ή τον κρατάνε αλλά κάνουν τη ζωή τους (αν είναι χορηγός, γιατί ένας χορηγός, όλο και κάπου μπορεί να χρειαστεί). Και στις τρεις περιπτώσεις, θέλουν να ζήσουν τον έρωτα. Ναι, σ' αυτήν την ηλικία ξαναχτυπάνε αυτά τα καμπανάκια. Και μάλιστα, τώρα μπορούν να τον ζήσουν χωρίς ενοχές και άγχη, όπως τότε στα νιάτα τους, που ο έρωτας ήταν μπροστά τους κι αυτές έψαχναν το χορηγό. Στις περισσότερες περιπτώσεις δε θα τα καταφέρουν γιατί είναι MILF και η αποστολή τους είναι διαφορετική. Δεν πειράζει. Τουλάχιστον δε θα μείνουν αγάμητες. Και για αυτόν ακριβώς το λόγο, προτιμούν μικρότερες ηλικίες. Διότι σ' αυτήν την ηλικία η γυναίκα είναι στα ντουζένια της. Αντιθέτως, ο άντρας έχει πάψει να είναι τούρμπο.
Άντρες 45-50: Αν έχουν παντρευτεί, έχουν βαρεθεί τη φασολάδα τους και κυνηγάνε το φιλέτο μπας και τους σηκωθεί. Λεφτά υπάρχουν άλλωστε και τα φιλετάκια εντυπωσιάζονται με το χρήμα. Δεν παίρνω όρκο για το αν τους κάνει κούκου τελικά. Αν παραμένουν μπάκουροι, ζητάνε απεγνωσμένα κι αυτοί να ζήσουν τον έρωτα. Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση, γιατί σ' αυτήν την ηλικία μόνο ως χορηγοί μπορούν να αξιοποιηθούν.
Γυναίκες 45-50: Οι περισσότερες είναι μόνες. Αν κρατιούνται καλά, γαμιούνται κιόλας. Αν όχι, τρέχουν σε ποιητικές βραδιές και άλλες εκδηλώσεις, ανάλογα με τα γούστα τους (μην ξεχνάμε και τις μπουζουκόβιες) μαζί με άλλες μόνες φίλες τους.
Άντρες και γυναίκες άνω των 50: Είτε είναι μπάκουροι είτε είναι παντρεμένοι, ψάχνονται. Ψάχνουν την  επικοινωνία και την αγάπη που δεν πήραν ή δεν έδωσαν τότε που οι αναζητήσεις τους και οι επιθυμίες τους ήταν διαφορετικές. Ξέρουν τι θέλουν, αλλά άντε να το βρούνε έτσι σκατά που τα 'καναν.
Εκτός από την κατηγορία του 0,1% που διάλεξε σύντροφο με κριτήρια την επικοινωνία σε πνευματικό επίπεδο και την αμείωτη καύλα που είχαν ο ένας για τον άλλον.
Οι θεσμοί, η ηθική, οι ανασφάλειες, οι απαγορεύσεις και η κοινωνία που καθορίζει τις πράξεις μας, μας οδηγούν σε λάθος δρόμο. Όταν τα ξεπεράσουμε όλα αυτά, είναι αργά. Γι' αυτό ποτέ δεν είμαστε ευτυχισμένοι. Αν δούμε τις σχέσεις μας ως μαθηματικά, θα καταλήξουμε να κάνουμε διαιρέσεις. Χημεία είναι οι σχέσεις μας και οι πιο εκρηκτικές ενώσεις είναι κι αυτές που μας κρατάνε ζωντανούς.

Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2012

Βουτιά στην άβυσσο του φβ

Ξαφνικά, θυμήθηκα ότι στα νιάτα μου ήθελα να σπουδάσω ψυχολογία. Είχα το βίτσιο να βουτάω στην άβυσσο (έτσι δε λένε την ψυχή του ανθρώπου;) και να την εξερευνώ. Αλλά επειδή είμαι ανάποδος άνθρωπος και ποτέ δεν εκτίμησα τα ελληνικά πανεπιστήμια, δεν το κυνήγησα. Σκεφτόμουν το εξωτερικό, αλλά στην πορεία έγιναν άλλα, η ζωή μου έγινε αλλιώς και δεν έγινα ψυχολόγα. Το ξέχασα κιόλας, γιατί είχα πολλά άλλα να κάνω.
Αλλά αυτή η πουτάνα η ζωή (το "πουτάνα" το λέω με εκτίμηση, ωστόσο το τονίζω) δε μ' άφησε να γλιτώσω από τις εξερευνήσεις. Έχω τον τρελομαγνήτη. Τραβάω κάθε είδους τρέλα. Από την καλύτερη, που δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτήν, μέχρι την πιο βαριά αρρώστια. Το παρατηρούν κι όσοι με γνωρίζουν. Άμα δεν έχει τη λόξα του ο άλλος, δεν κάνουμε χωριό. Κι όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα την έχουν και είμαι πολύ ευτυχής που τα συνάντησα.
Συνάντησα και άρρωστους. Πολλούς. Είπαμε, η πουτάνα η ζωή μού δίνει θέματα, να έχω να ασχολούμαι. Και η φεϊσμπουκική ζωή μού τα πετάει στα μούτρα. Δεν έχω παράπονο. Εκεί μέσα γνώρισα τους καλύτερους. Εύκολο είναι. Συναντάς τον άλλον ανάμεσα στα πλήθη που σχολιάζουν, διαπιστώνεις ότι η λόξα του ταιριάζει με τη δικιά σου και προχωράς στη σύναψη σχέσεων που μπορεί να καταλήξουν ιδανικές. Και σκέφτεσαι ότι, αν δεν ήταν αυτό το μαραφέτι, δεν υπήρχε περίπτωση να συναντήσεις αυτές τις περιπτώσεις στον έξω κόσμο.
Το θέμα είναι ότι συναντάς και άλλες περιπτώσεις. Αναφέρω δείγματα αρρώστιας:
1. Γράφω ένα μαλακισμένο στάτους για το παστίτσιο που μαγειρεύει η γειτόνισσα και δε χτυπάει την πόρτα να μου δώσει ένα τεμάχιο και πετάγεται ο άγνωστος Χ, ο οποίος είναι υποψήφιος για διαγραφή, αφού έχει πει και στο παρελθόν μαλακίες, με την ατάκα: "Κι εσύ μας δείχνεις τα κάλλη σου αλλά δε μας δίνεις να τα φάμε". Ομολογώ ότι ήμουν λίγο αγενής. Του είπα ότι αυτή τη φάτσα μου έδωσε ο Θεός και δεν μπορώ να γίνω μπάζο για να μην τον πιάνει λιγούρα το λιγούρη, ούτε να επιτρέπω στον καθένα να εκφράζει την επιθυμία του να με φάει. Ο τύπος συνεχίζει με τις εξυπνάδες του κλασικού παντρεμένου πέφτουλα που φτιάχνει ανώνυμο προφίλ μπας και πηδήξει καμιά γκόμενα. Και πάνω που ετοιμάζομαι να τον τζάσω, εμφανίζεται ο ευγενικός μέχρι τότε κύριος που δεν άφηνε τίποτα χωρίς λάικ, χωρίς θαυμαστικά και χωρίς σχόλια θαυμασμού (και παπαρίσματος), αυτή τη φορά όχι για να με παπαρίσει, αλλά για να με βρίσει. Είμαι ανάγωγη και κακομαθημένη, χώρια ότι τα βρήκα όλα έτοιμα και δε σέβομαι κανέναν. Να σημειώσω ότι εκείνον τον καιρό, τα είχα βρει όλα τόσο έτοιμα, που έμενα σε ένα υπόγειο 20 τετραγωνικών, το οποίο ούτε για γαμιστρώνα δεν το νοικιάζει κάποιος. Πήραν κι οι δυο έναν πούλαρο, να με το συμπάθιο.
2. Μου έχει στείλει δεν ξέρω πόσα μηνύματα με ιδέες του για να αλλάξουμε τον κόσμο. Για να έχουμε ανθρώπους πολιτισμένους και με ανοιχτά μυαλά. Ποστάριζε τα κείμενά μου αβέρτα, σχολιάζοντας την τελειότητά τους. Εντάξει, σε όλους αρέσει να αρέσουν αυτά που γράφουν. Αλλά αυτό ήταν υπερβολή. Κάτι δε μου καθόταν καλά. Εγώ δεν του έδινα και πολλή σημασία. Αποφεύγω όσους δείχνουν να έχουν εμμονή μαζί μου. Και εκδηλώθηκε. Ξεκίνησε σχολιάζοντας τα ακριβά μου ρούχα σε μια φωτογραφία (πολύ μου αρέσει να νομίζουν ότι φοράω ακριβά ρούχα όταν το κόστος των ενδυμάτων και αξεσουάρ, με καπέλο και παλτό, δεν ξεπερνούν τα 50 ευρώ στο σύνολό τους) κι ότι είμαι πολύ δήθεν επαναστάτρια μ' αυτά τα ρούχα. Κατάλαβα ότι σύντομα θα πέσει το μπινελίκι. Με γαμωσταύρισε με την πρώτη ευκαιρία. Πάει κι αυτός.
3. Ένα βράδυ Παρασκευής, διαφώνησε με κάτι που έγραψα και δικαίωμά του. Έστησε κουβέντα στον τοίχο μου, στην οποία άρχισε να εμφανίζεται η υστερία του. Δήλωσα ότι θα αποχωρήσω, ωστόσο παρότρυνα τους υπόλοιπους συνομιλητές να συνεχίσουν να τα λένε. Είμαι δημοκρατικός άνθρωπος εγώ. Αυτός θεώρησε ότι τους έβαλα στην κουβέντα (που αυτός ξεκίνησε) και τους έφτυσα. Δεν είχα και πολλές εναλλακτικές. Ποιον να έφτυνα; Το μωρό ή τον υστερικό παπάρα; Το επόμενο μεσημέρι που άνοιξα το φβ, βρήκα τον τοίχο μου καταχεσμένο. Άφησε τα απίστευτα μπινελίκια. Ανάμεσα σ' αυτά μου πρότεινε να αποκτήσω πραγματική ζωή και τόνιζε και ξανατόνιζε ότι είμαι αγάμητη. Όλα αυτά τα έγραφε την ώρα που ζούσα εκτός φβ, ενώ μόνο αγάμητη δεν έμεινα εκείνο το βράδυ (και πρωί). Έφαγε ένα γενναίο μπλοκάρισμα και αναφορά και συνέχισε να αμολάει σκατά στον τοίχο του μιλώντας για την αγάμητη Κατσαρού.
4. Δεν μπορώ να αφήσω έξω το Χριστινάκι. Έχω ξαναμιλήσει για αυτό. Αλλά έχει και συνέχεια. Έμαθα ότι οργάνωσε σταυροφορία για να με εξαφανίσει από το ίντερνετ. Οι περισσότεροι στους οποίους απευθύνθηκε, της πρότειναν να την κοιτάξει γιατρός. Τελευταία, με λύπη μου διαπιστώνω ότι με απατά. Χώνεται σε άλλους συγγραφείς. Μεγάλους. Κι εμένα, το ταπεινό συγγραφάκι, σταμάτησε να με βρίζει. Βέβαια, όπου αντιλαμβάνεται την παρουσία μου (δε με βλέπει, γιατί είναι κι αυτή μπλοκαρισμένη) παθαίνει υστερία. Αυτό είναι καλό σημάδι. Δείχνει ότι η καψούρα της για μένα δεν έχει τέλος.
5. Ιστορία φρέσκια και δροσερή. Με το αγόρι που ξημεροβραδιαζόταν στον τοίχο μου τις τελευταίες μέρες, σχολιάζοντας τα πάντα. Κυρίως τα κείμενά μου στο eyedoll. Εγώ και πάλι δεν ασχολήθηκα μαζί του, γιατί είχα διαπιστώσει παπάρισμα. Ενδεικτικά αναφέρω σχόλια (με κόπι πέιστ και τα ορθογραφικά δικά του, τα σχόλια δικά μου):
"ευτυχώς που δεν γράφεις λουλουδιαστά ποιήματα, θα μας γ@μ0Υς3σ την ψυχή, αντιθέτος είναι πολύ ευεργετικά, αυτά που γράφεις"
(Βάλσαμο! Βάλσαμο τα λόγια σου, μάνα μου).
"... στον δικό μου πάντως κόσμο, δεν έχει happy end ούτε έρωτας που να μην συνοδεύεται από την προσφορά επιπέδου ζωής, προτιμάται η μοναξιά ως επιλογή
‎... ξέρεις που να φορτώνεσαι το μαλάκα στο κεφάλι σου, μια χαρά περνάς και έτσι, τι θα σου προσφέρει άλλωστε, αν τώρα βρεις κάποιον που να είναι ο άνθρωπος ... να μπορεί να σου ... να τα βρείτε να περνάται καλά, ε! τότε ναι.
ξέρω αρκετούς ανθρώπους που δεν παίζουν κανένα ρόλο είναι ο εαυτός τους απλά, αυτό που ήταν πάντα και καμία δεν κόπτεται να τους φυλάξει ως κόρη οφθαλμού, κατόπιν αγοράς καινούργιου οχήματος ή αλαγή εργασίας, λες και το μαγικό ραβδάκι τους αγγίζει και οι ευαίσθητες ψυχές εμφανίζονται η μία μετά την άλλη - εντελώς μαγικό και τόσο μα τόσο ρομαντικό :))"
(Εδώ έχουμε τρία σπαρακτικά σχόλια για το ίδιο θέμα. Πήγα να τον συμπαθήσω, γιατί φάνηκε παιδί πονεμένο από άκαρδες γυναίκες. Κρίμα).
1000 like !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
(Εδώ δείχνει ότι το κείμενό μου στο eyedoll του άρεσε πολύ, αλλά δεν του έδωσα θάρρος γιατί μπορεί να πρόκειται για το κλασικό παπάρισμα).
Συγχρόνως, τις τελευταίες μέρες, απέκτησα κι άλλον θαυμαστή. Ένα φίλο του. Δεν άφησε και πολύ σάλιο στα σχόλια. Μόνο λάικ. Αλλά φάνηκε ότι με παρακολουθούσε να σχολιάζω το στάτους κάποιας που δεν ήταν φίλη του. Σε κείνο το στάτους είχαμε στήσει τρελό γλέντι. Όλοι ήμασταν φίλοι και στην έξω ζωή και λέγαμε τα δικά μας, κάνοντας τις πλάκες μας, όπως τις κάνουμε και έξω, καταφέρνοντας να ξεπεράσουμε τα 500 σχόλια. Και ξαφνικά εμφανίστηκε ο τύπος από το πουθενά, για να πει κάτι σε μένα. Έδειχνε να με εκτιμάει πολύ. Σε στάτους μου για τις παρθένες που ανακάλυψα και τη λογική τους, και λάικ πάτησε και σχολίασε. Αλλά εγώ απάντησα σε άλλα σχόλια και όχι στο δικό του. Τα ίδια που έκανα και στο φίλο του. Ε, δεν είχα κάτι να του πω, ούτε με εντυπωσίασε.
Εδώ να (ξανα)πω ότι δε στέλνω ποτέ αιτήματα φιλίας. Μόνο σε δημόσια πρόσωπα που εκτιμώ και πάλι με μεγάλο δισταγμό. Επειδή είμαι... κάπως. Κι επειδή πολλοί δεν αντέχουν το κάπως μου. Το προφίλ μου είναι ορθάνοιχτο για να βλέπουν αυτοί που θα με προσεγγίσουν ότι έχουν να κάνουν με κάποια που είναι... κάπως. Το πρώτο που βλέπουν στο προφίλ μου είναι η άγρια (για μένα άγια) μουτσούνα του Πετρόπουλου. Από τον πολύ Πετρόπουλο που διάβασα (και ξαναδιάβασα) έμαθα να σκέφτομαι (ελεύθερα) και να μιλάω (ωμά) σαν αυτόν. Πολλοί δεν τον άντεχαν και είναι λογικό κι εμένα πολλοί να μη με αντέχουν. Εγώ πάντως τους δέχομαι όλους. Μέχρι να ανακαλύψω τον κακοπροαίρετο και να τον στείλω από κει που 'ρθε.
Επανέρχομαι. Δύο μέρες μετά, καταπιάστηκα με το ίδιο θέμα στο eyedoll. Ξαφνικά, ο πρώτος, σαν να ήταν η πρώτη φορά που μπήκε στο σάιτ, σαν να ανακάλυπτε για πρώτη φορά τη συντάκτριά του, άρχισε να μιλάει για κατινιές, απύθμενες βλακείες και ηλιθιότητες. Επειδή τόλμησα να αναφέρω το αυτονόητο. Ότι το πολυτιμότερο πράγμα που δίνουμε στον άλλον είναι η ψυχή μας. Θυμήθηκα τον πόνο του με τις γυναίκες που δεν του δόθηκαν ποτέ ουσιαστικά και δεν τον γαμωσταύρισα. Απλώς του θύμισα την εμμονή του με το eyedoll και του πρότεινα να μην ξαναμπεί αφού θεωρεί ότι του κατεβάζει το επίπεδο. Με διέγραψε και χέστηκα. Από τον καημό μου, βρε.
Μετά από λίγο μπήκε ο φίλος του να με μαλώσει, σε άψογα γκρίκλις, επειδή μάλωσα το φίλο του. Και πάλι ήμουν, εκτός από αγάμητη, πουτάνα στη ζωή. Ο μαλάκας είναι τόσο μαλάκας που αυτό που δήλωνα ως σπουδές, δηλαδή το πανεπιστήμιο της πουτάνας της ζωής (το "πουτάνα" είπαμε το λέω με εκτίμηση) το πήρε αλλιώς. Είπε τόσες χοντράδες που δεν ήξερα αν πρέπει να γελάσω ή να τον βρίσω. Τον έβρισα και τον έτζασα. Μου είπε ότι θα μπει να δει τι θα γράψω για τους μικροτσούτσουνους στο αναρχοπεριοδικό που είμαι αρχισυντάκτρια. Το βόιδι, αν θεωρεί ότι η travel voice, όπου είμαι αρχισυντάκτρια, είναι αναρχοπεριοδικό κι ότι γράφω τέτοια θέματα εκεί μέσα, είναι πιο γελοίος κι από τα σχόλιά του. Αλλά θα γράψω εδώ για τους μικροτσούτσουνους.
Δεν είχα ιδέα για το ποιο είναι το φυσιολογικό μέγεθος αντρικού μορίου. Σε κάποιο φίλο είπα ότι το φυσιολογικό είναι... τόσο. Μου είπε ότι αυτό ανήκει στα μεγάλα μεγέθη κι ότι το φυσιολογικό είναι... τόσο. Κι αν είναι τόσο το φυσιολογικό, πόσο είναι το μικρό; Μου είπε ότι ανήκω στην κατηγορία των γυναικών που οι κάτω του μετρίου δε με πλησιάζουν. Λίγο η εμφάνιση, λίγο ο χαρακτήρας, νομίζουν ότι θα τους χλευάσω; Δεν ξέρω. Πάντως δε με πλησιάζουν. Ωστόσο, την εμμονή τους μαζί μου δεν την κρύβουν. Ξεροσταλιάζουν στον τοίχο μου, ελπίζοντας να τους προσέξω. Έστω να τους ευχαριστήσω για το παπάρισμα.
Δεν είμαι αγνώμων. Ευχαριστώ τους φίλους μου για την καλή τους την κουβέντα και κοκκινίζω συγχρόνως. Αλλά το γλείψιμο δεν το μπορώ. Καμιά φορά, ειδικά όταν εμφανίζονται αυτοί που παπαρίζουν, δε μιλάω σε κανέναν. Κάνω πως δεν υπάρχω. Για να μην το συνεχίσουν. Ε, για αυτούς πιστεύω ότι είναι μικροτσούτσουνοι. Αν δεν είναι μικροτσούτσουνοι, έχουν σίγουρα κάποιο πρόβλημα. Ο συγκεκριμένος μας άφησε να καταλάβουμε ότι είναι φετιχιστής σαδομαζόχας. Και όλοι στο τέλος αποκαλύπτονται.
Τελικά το φβ είναι σχολείο. Και με αυτούς και άλλους πολλούς που πέρασαν από τη φεϊσμπουκική ζωή μου, νομίζω ότι εκπαιδεύτηκα τόσο, που ήρθε η ώρα να αλλάξω αυτό που δηλώνω ως σπουδές εκεί μέσα. Μπορώ πλέον να δηλώνω ότι σπούδασα στην ανωτάτη φεϊσμπουκική, όπου έκανα έρευνα για πονεμένες ψυχές, κρυμένες πίσω από την οθόνη τους.


Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2012

Αγάπη για πάντα ή μέχρι να την πάρει ο διάολος


Έχω μια φίλη, σχετικά καινούργια, αλλά έχουμε τα ίδια μυαλά. Γι’ αυτό κολλήσαμε. Κι όταν βρισκόμαστε, το ρίχουμε στη φιλοσοφία. Αν υπάρχει και τσίπουρο, το ρίχουμε σε διαλόγους πλατωνικού τύπου.
Την τελευταία φορά καταπιαστήκαμε με τις ανθρώπινες σχέσεις. Και οι δύο πιστεύουμε ότι οι σχέσεις (φιλικές, ερωτικές, επαγγελματικές κλπ) δεν μπορούν να κρατήσουν για πάντα, εκτός από σπάνιες περιπτώσεις. Και οι δύο πιστεύουμε ότι δεν μπορούμε να κρατήσουμε κανέναν στη ζωή μας με το ζόρι, όπως και κανείς δεν μπορεί να μας κρατήσει με το ζόρι. Και οι δύο πιστεύουμε ότι τακιμιάζουμε με ανθρώπους που έχουμε κάτι να πούμε, κάτι να κάνουμε, κάτι να μοιραστούμε, κάτι να νιώσουμε. Όταν παύει να ισχύει κάτι απ’ αυτά, δεν είναι ανάγκη να συνεχίζουμε μαζί τους.
Το γεγονός ότι κάναμε κάποια πράγματα με κάποιον κάποτε, δεν είναι αρκετό για να τον κρατάμε στη ζωή μας, τη στιγμή που πλέον δεν έχουμε τίποτα κοινό. Ούτε είμαστε απ’ αυτές που κρατάνε τους τύπους. Οι σχέσεις μας με τους άλλους, άμα δεν έχουν ουσία, δεν έχουν και λόγο ύπαρξης. Σ’ αυτήν την περίπτωση, τελειώνουν εύκολα. Εκεί που τραβάμε ζόρι, είναι όταν εμείς βλέπουμε ουσία κι οι άλλοι δεν ξέρουν τι είναι αυτό. Και είναι διαφορετικοί οι λόγοι και τα κίνητρα που τους κρατάνε μαζί μας.
Όπως οι δύο περιπτώσεις σχέσεων που θυμήθηκε, μια φιλική και μια γκομενική, που έληξαν άδοξα. Και στις δύο, το άλλο πρόσωπο, παραδέχτηκε ότι το μέγεθος της αγάπης της ήταν μεγαλύτρο από το μέγεθος της δικής του αγάπης προς αυτήν και γι’ αυτό ένιωθε πληγωμένη.
Πίπες.
Για μένα (και για αυτήν) υπάρχουν δύο περιπτώσεις: Ή αγαπάω κάποιον και ασχολούμαι μαζί του ή τον έχω χεσμένο και προτιμώ να ασχοληθώ με κάτι άλλο. Υπάρχουν κι άλλες. Εκτιμώ ή δεν εκτιμώ. Συμπαθώ ή δε συμπαθώ. Σε κάθε περίπτωση, ο άλλος είναι σε θέση να καταλάβει τι νιώθω γι’ αυτόν. Δεν προσπαθώ να κρύψω ούτε τα θετικά ούτε τα αρνητικά συναισθήματα. Γιατί δε φοβάμαι αυτά που νιώθω.
Απορούσε με τον πρώην γκόμενο που από τη λατρεία που έδειχνε και δήλωνε, κατέληξε στο «κάποιο λάθος κάνετε, εγώ δεν εννοούσα κάτι τέτοιο». Σκέφτηκε μήπως δεν έπρεπε να αφεθεί και να τον αγαπήσει, μήπως έχει πρόβλημα και πρέπει να μαζέψει, έστω να μετριάσει τα συναισθήματά της. Λες και το συναίσθημα είναι κάτι που πατάς ένα κουμπί και το ρυθμίζεις. Για παράδειγμα, όταν γνωρίζω κάποιον που μου κάνει κάπως, τον μετράω, κάνω τους υπολογισμούς μου και αποφασίζω: Θα πάρει μόνο 2 κιλά αγάπης, γιατί άμα πάρει παραπάνω, μπορεί να πληγωθώ.
Ασφαλώς δε θα δώσω την αγάπη μου σε κάποιον που αδιαφορεί για την ύπαρξή μου. Αλλά θα ξαφνιαστώ όταν από τη μια στιγμή στην άλλη, θα έρθω αντιμέτωπη με την αδιαφορία του. Εκεί θα καταλάβω ότι είχε άλλα κίνητρα ή ότι φοβάται αυτό που του συμβαίνει. Σε κάθε περίπτωση, δε μου ταιριάζει. Θα υπάρξει πόνος. Δεν είναι εύκολο να συνειδητοποιείς ότι τζάμπα ξοδεύτηκες. Αλλά είναι εύκολο να απομακρυνθείς από ό,τι δεν αξίζει.
Δε μας πληγώνουν αυτοί που παίρνουν και δε δίνουν. Μας πληγώνουν αυτοί που δεν ξέρουν να διαχειριστούν αυτό που παίρνουν και δεν έχουν τίποτα να δώσουν. Παρ’ όλα αυτά, σε προκαλούν να δώσεις. Κι αυτό είναι πάθηση και πρέπει να το κοιτάξουν. Οι πάσχοντες λέγονται συναισθηματικά βαμπίρ και το μόνο μας πρόβλημα είναι ότι έχουμε βαμπιρομαγνήτη.
Έχω μια τεράστια λίστα με πρώην. Έχω χάσει το λογαριασμό. Έχω και μια λίστα με νυν που συνεχώς ανανεώνεται. Κι απ’ αυτούς, κάποιοι μπορεί να αλλάξουν, να με δούνε αλλιώς, να τους δω αλλιώς, να φύγουν, να αλλάξουν πορεία, να αλλάξω εγώ πορεία. Δεν είμαστε δεμένοι για πάντα. Μπορεί και με τη φίλη μου που τόσο πολύ το αναλύουμε, σε λίγο καιρό να αλλάξουμε συνήθειες. Αυτό δε σημαίνει πως θα πληγωθούμε ή πως θα τελειώσουμε.
Καταλήξαμε στο ότι θα συνεχίσουμε να δίνουμε όπου κρίνουμε ότι αξίζει τον κόπο. Αν ο άλλος είναι σαν εμάς κι έχει κι αυτός να δώσει, έστω και λιγότερα, θα έχουμε ευκαιρίες να ζήσουμε ευτυχισμένες στιγμές. Αν δεν έχει, το πρόβλημα είναι δικό του.
Η ψυχή είναι κουρσούμι και δεν κουβαλιέται εύκολα. Πρέπει να δίνεις και στους άλλους. Εκτός κι αν δεν έχεις. Εκτός κι αν σου την πήρε η μιζέρια. Εκτός κι αν τρέφεσαι με την ψυχή των άλλων.