AΤ ΜΑΪ ΜΟΥΝΑ

Και τώρα το μήνυμα της εβδομάδας που μας πέρασε, που είναι και αυτό που πρέπει να μας καθοδηγεί και να ορίζει τις κινήσεις και τις θέσεις μας κατά τη διάρκεια του βίου μας. Εμπνευσμένο από το εξαιρετικό κομμάτι του εξαιρετικού Mulatu Astatke με τίτλο munayi, που η αγγλική μετάφραση το αναφέρει ως my muna. Εμείς βάζουμε λίγο από αγγλικό, λίγο από ελληνικό και λίγο από την ιντερνετική γλώσσα για να βγει το εκπληκτικό @ MY MUNA!
Ναι ρε! @ my muna και σ' όποιον αρέσει!

ΚΙ ΑΝ ΠΑΣ ΚΑΒΑΛΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΕΜΕΝΑ ΔΕ ΘΑ ΜΕ ΚΑΒΑΛΗΣΕΙΣ!

Έτσι μου 'ρχεται ν' αρχίσω τους βανδαλισμούς. Να σκίζω λάστιχα. Να χαρακώνω. Εντάξει, κατανοώ ότι δεν υπάρχουν χώροι στάθμευσης στο κέντρο, αλλά δεν ξέρω γιατί πρέπει να την πληρώνουν οι πεζοί και πάλι.
Έχω ξαναδηλώσει, ότι είμαι πεζή εκ πεποιθήσεως. Μου αρέσει να περπατάω. Κι αν ενοχλώ κανέναν οδηγό το ότι περπατάω σε πεζόδρομο, να πάει να γαμηθεί με το συμπάθιο. Προτιμώ τους πεζόδρομους, γιατί τα πεζοδρόμια είναι στενά αλλά και γιατί εκεί, υποτίθεται, έχω χώρο να κινούμαι ανενόχλητη. Έτσι όταν μετακινούμαι από το σπίτι στο μαγαζί και αντίστροφα, περνάω από Δερβενίων ή Βαλτετσίου, ανάλογα την έμπνευση.
Κατεβαίνω λοιπόν τη Δερβενίων και έχω δεξιά μου παρκαρισμένο αυτοκίνητο (στον πεζόδρομο πάντα) κι αριστερά μου χώρο πράσινου με παγκάκι. Μπροστά μου έχω βιαστικό οδηγό που νομίζει ότι κινείται σε εθνική οδό. Ο παπάρας, έχει την εντύπωση ότι θα κάνω στην άκρη να περάσει. Δεν κατάλαβες αγάπη μου! Βρίσκεσαι στα χωρικά μου ύδατα. ΠΑΡΑΝΟΜΑ. Περπατάω εγώ, γκαζώνει έτοιμος να περάσει από πάνω μου αυτός. Δεν έχει χώρο ρε φίλε! Έχει παρκάρει κι ο μαλάκας δίπλα, επομένως ή εγώ, ή εσύ. Δεν υπάρχει περίπτωση να υποχωρήσω. Ξέρω πολύ καλά τα δικαιώματα του πεζού στον πεζόδρομο και δε θα του περάσει. Και τα κατάφερα. Πάτησε φρένο.
"Τι θα γίνει ρε φίλε, θα περάσεις κι από πάνω μας"; Μούγγα η δικός σου. Απλά χαμογέλασε. Ή για τρελή με πέρασε, ή κατάλαβε πως έκανε μαλακία, αν και συνήθως αυτοί οι τύποι, δεν είναι σε θέση να συλλάβουν τέτοιες έννοιες.
Ανεβαίνω τη Δερβενίων. Ακούω μια μηχανή πίσω μου. Πάλι έχω από τη μια παρκαρισμένο αμάξι κι από την άλλη παγκάκι. Περπατάω στη μέση του ελεύθερου χώρου αργά και χαλαρά, φροντίζοντας να μην πηγαίνω εντελώς ευθεία, να κάνω κανένα οχταράκι, ψαχουλεύοντας συγχρόνως στην τσάντα μου, έτσι για να μπερδεύω τον τύπο από πίσω μου και να μην ξέρει από πού να προσπεράσει. Στη διασταύρωση με Χαριλάου Τρικούπη, τον ακούω να φεύγει γκαζωμένος και μου φάνηκε πως ήταν αγανακτισμένος. Κρίμα. Δεν ήρθε να μου ζητήσει τα ρέστα. Στα τσακίδια κι εσύ παπάρα!
Βαλτετσίου με Ιπποκράτους. Μονίμως ένα παρκαρισμένο αμάξι διαγωνίως στη γωνία. Να μην έχεις από πού να περάσεις. Και μηχανάκια κατά μήκος του πεζοδρομίου (άμα δεν παρκάρεις το μηχανάκι στο πεζοδρόμιο, είναι γρουσουζιά μάλλον) και δίπλα στις πρασινάδες. Αδύνατο να περάσει πεζός. Στην Αραχώβης μονίμως ένα αυτοκίνητο (όχι πάντα το ίδιο) καταλαμβάνει το πεζοδρόμιο έξω από χώρο στάθμευσης. Χώρια το ξεφόρτωμα που πέτυχα προχτές Δερβενίων και Ζωοδόχου Πηγής. Όλος ο πεζόδρομος κλειστός. Να πας από αλλού μαλάκα πεζέ, αν δε γουστάρεις να πηδάς πάνω από παγκάκια και να σκαρφαλώνεις σε δέντρα!
Και έρχεται τώρα η απορία. Παρατηρώ ότι η τροχαία φροντίζει να υπάρχει τάξη στους δρόμους. Το ίδιο και η δημοτική αστυνομία, απ' ότι έχω καταλάβει. Υπάρχει άραγε κάποιος υπεύθυνος για την τάξη στους πεζόδρομους; Αν όχι, μπορώ να το αναλάβω εγώ. Θα ήταν μεγάλη ικανοποίηση και χαρά για μένα, μια ευκαιρία να επιβάλω τον πολιτισμό στους απολίτιστους. Άντε γιατί αρκετά νεύρα έχω από μόνη μου. Τουλάχιστον να μπορώ να περπατάω ελεύθερα.

ΠΙΚΡΕΣ ΑΓΓΕΛΙΕΣ: Δεσποινίς ετών 39...

...ζητεί γνωριμία με κύριο, δια να μοιραστεί στιγμές, καταστάσεις και συναισθήματα.
Η υποψήφια είναι ψηλή, λυγερόκορμη, μελαχρινή με πράσινα μάτια και εντυπωσιακή εμφάνιση. Διαθέτει προίκα ανυπολόγιστης αξίας: Σαρκαστικό πνεύμα, σκοτεινό και ανελέητο χιούμορ, ζόρικο χαρακτήρα, καλή διάθεση και ικανότητα να περνάει καλά και να κάνει και τους άλλους να περνάνε το ίδιο.
Όποιος πιστεύει ότι μπορεί να τα αντέξει όλα αυτά, ας χτυπήσει την πόρτα. Αν πάλι ψάχνει το κορίτσι της διπλανής πόρτας, να χτυπήσει τη διπλανή πόρτα. Απαραίτητες προϋποθέσεις:
1. Να είναι ψηλός. Ε ναι ρε πούστη μου. Άντρα θέλουμε. Όχι τσάντα για τα ψώνια. Είμαι 1.81, άμα φοράω και τακούνια, γάματο μέχρι θάνατο. Χώρια ότι οι περισσότεροι κομπλάρουν δίπλα στη δίμετρη.
2. Να έχει αξιοπρεπή εμφάνιση. Δε θα παριστάνουμε την πεντάμορφη και το τέρας!
3. Οικονομική κατάσταση, αδιάφορη, αλλά ας έχει μια δουλειά να πορεύεται, διότι δεν είμαι σε θέση να συντηρήσω κανέναν.
4. Επαγγελματικά να είναι φιλόδοξος και να δουλεύει πολύ. Εκτιμούμε ότι αν ένας άντρας πάει καλά με τη δουλειά του, τα έχει καλά και με τον εαυτό του, επομένως και με τη σύντροφό του. Συνήθως.
5. Καλλιτεχνική φύση. Δε γίνεται εμείς να πετάμε στα σύννεφα κι αυτός να είναι προσγειωμένος σε τεχνοκρατικές πεζότητες. Ασυμφωνία χαρακτήρων λέγεται αυτό. Από την άλλη εκτιμούμε ότι όποιος έχει καλλιτεχνικές ανησυχίες, έχει ξεπεράσει πολλά κόμπλεξ. Συνήθως.
6. Να έχει διάθεση να ταξιδεύει τα σαββατοκύριακα, να κάνει βόλτες άσκοπα στο κέντρο της Αθήνας, να αρέσκεται στα μικρά μπαράκια, να απεχθάνεται τα μπουζούκια, να ξενερώνει στα παραλιακά κέντρα όπου συγκεντρώνεται η μάζα και όλοι αυτοί οι γελοίοι που νομίζουν ότι εκεί μέσα θα ξεχωρίσουν, να γουστάρει τη μια μέρα παρακμή και την άλλη πολυτέλεια, να μισεί το δήθεν.
7. Να προτιμάει να ακούσει μουσική από το να στρωθεί στην τηλεόραση. Να προτιμάει το ρεμπέτικο και την τζαζ από το σκυλάδικο και τα ανώδυνα ποπ τραγουδάκια του κιλού.
8. Να αγαπάει τη μαμά του (που το θεωρώ δείγμα ευαισθησίας) αλλά όχι σε σημείο που να ζει για τη μαμά του. Να μπορεί να ζήσει το σαββατοκύριακο μακριά της, μακριά από το κυριακάτικο τραπέζι και την οικογενειακή κατάνυξη, να μη χρειάζεται να της δίνει αναφορά πού είναι και τι κάνει, να μη φοβάται να της πει ότι υπάρχει άλλη γυναίκα στη ζωή του εκτός απ' αυτήν... Ακόμα καλύτερα, η μαμά να ζει σε άλλη πόλη και να μην του λείπει η στοργή της.
9. Αν ψάχνει για νυφούλα, να πάει σε άλλο μαχαλά. Εμείς δώσαμε. Εδώ έχω να δηλώσω, και να το προσέξουν καλά οι υποψήφιοι, ότι δεν πιστεύω σε θεσμούς, επομένως ο γάμος δε θα έρθει να επιβεβαιώσει αυτό που νιώθω για τον άλλο. Γάμος χρειάζεται σε περίπτωση που κάποιοι αποφασίζουν να κάνουν παιδί, από τη μια επειδή η πολιτισμένη κοινωνία μας μόνο παιδιά που γίνονται εντός γάμου δέχεται κι από την άλλη επειδή ένα παιδί, κανονικά, χρειάζεται και τους δύο γονείς του. Εγώ παιδί έχω. Και δε θέλω άλλο. Βέβαια, σε περίπτωση που ερωτευτώ τρελά, την κάνω κι αυτή την τρέλα.
10. Τώρα που αναφέρθηκα στην περίπτωση του να ερωτευτώ τρελά, κατάλαβα ότι ξέχασα το σημαντικότερο. Να με ερωτευτεί τρελά, να είναι σε θέση να κάνει παραχωρήσεις για μένα, να με σκέφτεται σε κάθε του κίνηση, να βλέπει πράγματα ή να ζει καταστάσεις και να με θυμάται, να μου τηλεφωνεί συχνά (αυτό το τελευταίο το ξανάδαμε, αλλά ήταν προβληματική η περίπτωση γιατί όταν το έμαθε η μαμά έγινε μακελειό) να μιλάει για μένα, να ασχολείται με μένα, να δημιουργεί για μένα. Ασφαλώς, το ίδιο θα πρέπει να πάθω κι εγώ.
11. Για να μην ξεχνιόμαστε: Να μην είναι μαμάκιας. Τέλος.
12. Να μην επηρεάζεται από "φίλους". Τέλος.
13. Να έχει φίλους. Πραγματικούς.
14. Να είναι ακομπλεξάριστος.
15. Να μην είναι μαμάκιας. Το ανέφερα ξανά; Δεν πειράζει.
16. Η σοβαρότητά του, να περιορίζεται μόνο στον τρόπο που αντιμετωπίζει καταστάσεις. Αναγκαία σ' αυτή την περίπτωση. Αλλά αν την έχει και σε άλλες περιπτώσεις, βαριέμαι. Μάλλον γι' αυτό και δεν μπορώ να αντέξω με μεγαλύτερες ηλικίες.
17. Να μην είναι μίζερος. Και να έχει υπόψη του ότι θέλω να γυρνάω στο σπίτι μου και να μη βρίσκω κανέναν. Αν φτάσω στο σημείο να γυρνάω στο σπίτι και να βρίσκω κάποιον, θέλω αυτός ο κάποιος, να μην είναι καρφωμένος στην τηλεόραση και με κατεβασμένα μούτρα, γιατί θα τον πάρει και θα τον σηκώσει.
18. Σημαντικό: Να μην είναι μαμάκιας. Αν το έχω ξαναπεί, η μητέρα είναι η επανάληψη της μάθησης, ή η μάθηση είναι η επανάληψη της μητέρας; Ε, δεν ξέρω τι γίνεται με τη μητέρα και τη μάθηση, η δική του μητέρα πάντως, να μην είναι μέσα στα πόδια του. Όπως δεν είναι μέσα στα πόδια μου και η δική μου.
19. Να είναι ΑΝΤΡΑΣ. Δε γίνεται ανάμεσα στους δυο μας, να κουβαλάω εγώ τα αρχίδια. Όχι άλλο κάρβουνο, έχουμε τσουρουφλιστεί.
Με αυτές τις ελάχιστες (σε σχέση με κάτι πουτανίτσες που ζητάνε άλλα και οι μαλάκες τους τα δίνουν μην τυχόν και χάσουν το ευλογημένο μουνί), αλλά δηλωμένες απαιτήσεις, ευελπιστούμε να βρούμε κάποιον να μας αντέξει. Δεχόμεθα βιογραφικά. Με νεότερη ανακοίνωση, θα οριστεί μέρα, ώρα και τόπος, όπου θα γίνει η οντισιόν.
Ευχαριστώ.
Υ/Γ: Προβληματικά και κομπλεξικά παρακαλούνται να μην προσπαθήσουν. Υπάρχουν ειδικά ιδρύματα στα οποία μπορούν να απευθυνθούν. Κι εγώ έχω πάψει να είμαι ένα από αυτά.

ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΙΤΛΟ

ΕΠΕΤΕΙΑΚΟΝ

ΝΔ: Η ΧΗΡΑ ΟΙ ΧΟΙΡΟΙ ΚΑΙ ΜΗ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ

Χριστέ μου! Τι τίτλος ήταν αυτός στο veto; "Η εθνική μας χήρα χωρίς μακιγιάζ". Και μόνο που το σκέφτομαι ταράζομαι. Χωρίς μακιγιάζ, δε θέλω να βλέπω ούτε εμένα τη θεά, πόσο μάλλον την Ντόρα Μπακογιάννη.
Εντάξει. Η γυναίκα, έχει κάτι μητσοτακουλίστικο. Άτιμο γονίδιο! Αλλά πρέπει να παραδεχτώ ότι το δημοσίευμα ήταν υπερβολικό. Είναι εντυπωσιακή γυναίκα κατά τ' άλλα. Εξάλλου, οι περισσότερες ψηλές έχουν κάποιο πρόβλημα με τα παπούτσια. Εγώ έχω πρόβλημα με τα μπατζάκια και τα μανίκια. Όλα κοντά. Από την άλλη, τι σε κόφτει ρε φίλε αν πέφτει σοβάτισμα πριν βγει; Κι εγώ το κάνω και όλες. Ναι, έτσι είμαστε εμείς τα κοριτσάκια. Αποκτάμε αυτοπεποίθηση με συγκεκριμένο τρόπο. Για τα αγοράκια πάλι είναι πιο εύκολο. Μόλις τους κάτσει κανένα καλό μουνί, αποκτούν άλλο αέρα, τέτοιο που μπορεί να τους αλλάξει και την εμφάνισή τους. Η Ντόρα είναι όπως όλα τα κορίτσια. Και καλά κάνει.
Τώρα βέβαια, σχετικά με τις αναφορές του δημοσιεύματος στον πολιτικό της βίο, δεν έχω να σχολιάσω. Αλλά τα προσωπικά, αφορούν την ίδια και κανέναν άλλο.
Η Ντόρα λοιπόν, μετά από αυτό προσέφυγε στη δικαιοσύνη και με το δίκιο της.
Πάντως από όλα αυτά, διαπιστώνουμε ότι είναι μια ωραία ατμόσφαιρα εκεί στη ΝΔ. Σφαγή μανούλαμ! Είναι τέτοιες οι αγάπες μεταξύ τους, που η διαφορά τους με το ΠΑΣΟΚ έφτασε στο 20%. Οι υποστηρικτές της Ντόρας, μάλλον δεν είναι διατεθειμένοι να ανεχτούν ΝΔ με Σαμαρά και αντιστρόφως. Ο Ψωμιάδης απευθύνει έκκληση για ενότητα. Να δεις που αν δεν προκύψουν δύο κόμματα μετά από αυτές τις εκλογές, θα είναι έργο του Ψωμιάδη.
Γι' αυτό φίλε νεοδημοκράτη, αν αγαπάς το κόμμα σου, κάνε τη σωστή κίνηση. Κανείς δεν τα έβαλε με τον Πανίκα. Κι αυτός σε κανέναν δεν επιτέθηκε. Αγωνίζεται με έντιμα μέσα. Με το χαρακτήρα του και το δυναμισμό του. Με όλα τα προσόντα που διαθέτει και τον καθιστούν καλύτερο από τους άλλους. Και το λέω και το πιστεύω. Ψήφισέ τον λοιπόν, για να σωθεί το κόμμα.

ΖΑΜΠΟΝΑΚΙΑΣ. ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΩΤΣΑΡΙΔΗ. (ΔΗΛΩΝΩ ΖΑΜΠΟΝΟΜΑΓΝΗΤΗΣ ΚΑΙ ΛΑΤΡΕΥΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ).

Παιδεύτηκε που η κυρά Οφηλία. Τι εξετάσεις. Τι γιατροί . Περνάγανε τα χρόνια κι ο κυρ Χρυσόστομος διάδοχο δεν έβλεπε . Ρεζίλι είχε γίνει . Πώς να ζητήσει τους τόκους από τους οφειλέτες του? Πώς να πουλήσει τα κατεσχέμενα διαμερίσματα .Πως να τάξει για δεύτερο όροφο τα υπόγεια? Και να θυμηθήκαν την Παναγιά του χωριού του κυρ. Χρυσοστόμου . Τάμα κάνανε . Κι αύξησε ο Χρυσοστομος τους τόκους να γίνει τάμα τρανό. Κι έπιασε. Κι η κυρά Οφηλια το γέννησε. Ναι το γέννησε. Τον διάδοχο, τον κανακάρη, τον μονογενή . Στα ωπα ωπα, μην του λείψει τίποτε. Με το κουτάλι τον ταΐζε, να γίνει δυνατό το παιδί, μην αρρωστήσει ντε .Κι αυτό, φτου του , το καμάρι μου δεν έλεγε όχι. Όλο το φαί κάτω. Έφτασε να πάει σχολείο , και πήγε ,με οδύνη της κυρά Οφηλίας. Πως θα λείπει το παιδί τόσες ώρες? Τι θα τρώει? Κι έμενε κανακάρης μέσα στα διαλείμματα , να φάει το χρυσό μου ότι του έβαζε η μαμά στο καλαθάκι του .Αχουτοοοοοοοοοοοοοοοοο . Είχε γίνει ο περίγελως του σχολείου. Το μαλάκας είχε αντικαταστήσει το όνομα του. Είδε και αποείδε ο έρμος ο κανακάρης να κάνει έναν φίλο , μια φίλη. Μπαααααααα ούτε τον πλησίαζαν . Μεγάλωσε ο μπούλης και πήγε γυμνάσιο . Όχι ότι το τελείωσε. Ούτε στρατό πήγε. Έχασε η πατρίδα έναν ακοίμητο ο φρουρό , αλλά κέρδισε πέντε μερίδες συσσίτιο .Κι έτσι για να κάνει κανα φίλο ακολούθησε τα ρεμάλια του σχολείου . Αλλά τι μαγκιές να κάνει ο δόλιος? Γι αυτόν η μαγκιά ήταν βουνό θεόρατο . Φοβόταν ακόμη και να ρίξει ένα μπουγέλο, όπως φοβόταν τα αεροπλάνα, τα πλοία, το ύψος . Με τα φράγκα, που του έδιναν για χαρτζιλίκι , αγόρασε λίγη μαγκιά. Στις πουτάνες η παρέα ?τα φράγκα ο κανακάρης. Χασισάκι η παρέα ? τα φράγκα πάλι ο μονογενής . Δεν το άντεχε να τον έχουν όλοι στην άκρια. Να μην τον κάνουν παρέα, Να τον φωνάζουν ζαμπονάκια , μια και καταβρόχθιζε 3 ζαμπονοτυρόπιττες στην καθισιά του. Μεγάλωσε που λέτε η κουραδομηχανή . Γυναίκα? Ε θα του έβρισκε η μαμά, τα ξαδέλφια , το σόι .Θα μου πείτε δύσκολο . Ε, τα φράγκα τα κανονίζουν όλα !!!!!!! Κι ας λένε παπαριές οι φεμινίστριες . Και ευρέθη γυνή. Έλα μωρέ, ένα σπίτι θα του έχτιζε ο μπαμπάς, θα έβαζε κι εντοιχισμένη κουζίνα και η κυρά Οφηλία να μένει μαζί να ταΐζει το κανακάρη, όχι να τρώγει όλο ζαμπονοτυρόπιττες το παιδί και σιγά μην δεν εύρισκε σύζυγο .
Άντε τώρα. Τι άλλο μένει? Ένα παιδί .Εδώ τα πράγματα γίνονται δύσκολα. Η παραγωγή σπέρματος , ως φαίνεται είναι αντιστρόφως ανάλογη με το λίπος του παραγωγού.
Και τελικά το γέννησε χωρίς τάμα. Ναι το γέννησε. Τον διάδοχο, τον κανακάρη, τον μονογενή . Στα ωπα ωπα, μην του λείψει τίποτε. Με το κουτάλι τον ταΐζε, να γίνει δυνατό το παιδί, μην αρρωστήσει ντε .Κι αυτό, φτου του , το καμάρι μου δεν έλεγε όχι. Όλο το φαί κάτω. Έφτασε ………………………….
Και φρόντισαν γι αυτό η κυρά Οφηλία κι ο κυρ Χρυσόστομος .
Γιατί , ποιος άλλος θα μεγάλωνε το παιδί?
Εδώ ο κυρ Χρυσόστομος κουμαντάριζε τόσους οφειλέτες δεν θα τα κατάφερνε με ένα τόσο δα σκατούλι?
Αφού γεννήθηκε ο μονογενής ο Β΄ τον ανέλαβαν αμέσως. Αυτοί ήξεραν να μεγαλώνουν παιδιά!!!!!!!!!!!
Τι κι αν ο μονογενής τους , τους βγήκε , αγράμματος, τεμπέλαρος, υπέρβαρος κι επιρρεπής .......... στις ουσίες?
Αυτοί δεν έφταιγαν. Τον μεγάλωσαν , κατά πως έπρεπε . Οι κακές παρέες . Ναι αυτές πάντα φταίνε, όπως η κακιά στιγμή κακιά ώρα , όπως της κακιάς ψωλής η τρίχα της φταίει.!!!!!!
Παραπέταξαν λοιπόν την νύφη σ΄ ένα δωμάτιο 3ης κατηγορίας μαζί με άλλες 5 λεχώνες. Της πέταξαν κι ένα κουτί εργολάβους να κεράσει τους 2-3 επισκέπτες, .Ε ,πόσες μέρες μέρες θα καθόταν στο μαιευτήριο? Ήθελε και πολυτέλειες η βλάχα ? Εξάλλου ο κανακάρης τους το έκανε το παιδί !!!!!!!! . Κι ο κανακάρης σιγά μην πάτησε στο μαιευτήριο. Μόνο την γέννα λίγο και μετά με τη παρέα του .
Κι αυτοί περίμεναν ώρα την ώρα να πάρουν τον εγγονό από το μαιευτήριο .Μάλλον λάθος , τον κανακάρη του κανακάρη .Με τιμές και δόξες. Είχαν χαράξει και την διαδρομή από το μαιευτήριο στο σπίτι . Με κορναρίσματα να δουν οι γειτονες τι γιο έβγαλε ο γιος τους.
Τέρμα, θα τον μεγάλωναν μόνο αυτοί .

Kι εγώ παρατηρητής τέτοιων ιστοριών, απλά θα επιβεβαιώνω την εξέλιξη, που έχω προβλέψει , συνταιριάζοντας πολλές ιστορίες , που έχω κατά νου .Ούτε με λύπη, ούτε με χαρά. Με το πληκτικό ενδιαφέρον, που δείχνει ένας φτωχός υπάλληλος -συγγραφέας του ετήσιου Καζαμία.

ΚΟΚΚΙΝΟΜΑΛΛΑ ΑΚΤΙΒΙΣΤΡΙΑ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΑ ΣΕ ΠΑΛΙΕΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ. ΤΙ ΠΑΩ ΚΑΙ ΘΥΜΑΜΑΙ!

ΚΟΛΩΝΑΚΙΩΤΕΣ ΤΟΥ ΚΩΛΟΥ

Εγώ το Κολωνάκι το εκτιμούσα. Και δεν το ξεχώριζα από το χωριό μου, τα Εξάρχεια. Θεωρούσα ότι πρόκειται για δύο περιοχές, όπου ανθούν τα γράμματα, οι τέχνες και οι επιστήμες, όπου οι κάτοικοί τους είναι άνθρωποι ιδιαίτεροι, μορφωμένοι και καλλιεργημένοι, όπου οι άνθρωποι που συχνάζουν εκεί, είναι του ίδου επιπέδου... Αλλά όπως τα Εξάρχεια, ξεπέφτουν από την πρέζα, έτσι και το Κολωνάκι ξεπέφτει από την ανεξέλεγκτη τραχανοπλαγίλα. Επιπέδου πάντα.
Πάντα μου άρεσε, αν και δεν είναι του τύπου μου, η κολωνακιώτικη ξινίλα. Οι comme il faut κυρίες, που έχουν άποψη για όλα και είναι πάντα η σωστή. Η κυρία Ειρήνη για παράδειγμα, πάνω από το μαγαζί. Προχωρημένης ηλικίας, με σπασμένα κατά καιρούς πόδια, χέρια και λεκάνη, η οποία, παρά τα κινητικά της προβλήματα, παίρνει τους δρόμους για κοινωνικές συναναστροφές, πάντα βαμμένη, χτενισμένη και με άποψη. Απαιτητική, γκρινιάρα, ξεπεσμένη οικονομικά, όχι όμως και κοινωνικά. Δηλώνει γεννημένη Κολωνακιώτισσα. Αδίκως οι συγγενείς του πρώην άντρα της, τη θεωρούσαν παρακατιανή. Το πατρικό της ήταν στην Ομήρου!
Αυτά σε εποχές που κάτι τέτοια, μετρούσαν. Σήμερα, τι μετράει; Και ποιος είναι ο Κολωνακιώτης της εποχής μας; Είναι το κάθε ακαλλιέργητο, απαίδευτο, ακοινώνητο βλαχαδερό, που έτυχε να έχει λεφτά, ή έστω, κατόρθωσε να πετύχει κάτι στη ζωή του και θεωρεί ότι βρίσκεται στον ιδανικό χώρο για να επιδειχτεί.
Πρωί στο Κολωνάκι. Περπατώ ανάμεσα σε κουστουμογραβατωμένους καλοχτενισμένους νέους και νέες με ριχτά φορέματα, τεράστια μαύρα γυαλιά και πανάκριβες τσάντες περασμένες στον καρπό και κρατημένες με τρόπο επιδεικτικό. Τι σκατά! Ένα χιλιάρικο έδωσαν για να τις αποκτήσουν. Να μην τις κρατάνε με καμάρι; Στο άλλο χέρι ο καφές. Γιατί ναι, ούτε καφέ ξέρουν να κάνουν. Εκτός κι αν έχουν χρόνο να πιουν έναν καφέ έξω πριν πάνε στο γραφείο. Περνώντας από τα 3 gourounakia (ναι, έτσι, με γκρίκλις είναι γραμμένο, τη στιγμή που γίνεται λόγος για ξενόγραφες επιγραφές) παρατήρησα ότι η οχλαγωγία ξεκινάει από τις 9 το πρωί. Απορώ πού βρίσκουν την όρεξη να φωνασκούν πρωινιάτικα. Νομίζω ότι μόνο εδώ, δεν μπορούν να μιλήσουν χαμηλόφωνα. Αυτοί λοιπόν οι νέοι, στην πλειοψηφία τους, είναι ασκούμενοι ή νέοι δικηγόροι. Επιπέδου αιτησιογράφου δηλαδή. Και προφανώς θεωρούν ότι δικηγόρος = πιάσιμο του ιερέως εκ των όρχεων. Φαντάσου τώρα, πόσο ψηλά θα πάρουν τον αμανέ, όταν γίνουν κανονικοί δικηγόροι. Ξέρω καμιά διακοσαριά κανονικούς δικηγόρους. Κανείς δεν έχει την έπαρση και την ξιπασιά αυτών των κωλόπαιδων.
Τα οποία κωλόπαιδα, το βράδυ θα βγουν πάλι στο Κολωνάκι, συνοδευόμενα από γκόμενα, από αυτές που είναι σαν να βγήκαν από το ίδιο εργοστάσιο. Το εργοστάσιο αυτό, ασχολείται και με τη δημιουργία του εσωτερικού κενού. Θα πάνε στη Μηλιώνη ή στη Χάριτος, εκεί που πάνε όλοι, μπας και κάνουν καμιά καλή γνωριμία και γίνουν κι αυτά golden boys. Τα κορίτσια που έχουν δίπλα τους, έχουν ήδη κάτι από ευγενές μέταλλο. Χρυσό ή και πλατίνα. Στα μαλλιά τους. Τα πρωινά κορίτσια πάλι, το βράδυ θα βγουν με τις φίλες τους, όλες μαζί οι αγάμητες. Πάντα οι συναναστροφές τους στους χώρους αυτούς, γίνονται ουρλιάζοντας. Πολιτισμένα πράγματα. Και λέω εγώ τώρα, πήγαινε σε όποια πολιτισμένη ευρωπαϊκή χώρα, μπες σε όποιο γαμημένο μπαρ θέλεις, όσο κόσμο και να έχει, μόνο εσύ ο Έλλην κανίβαλος θ' ακούγεσαι. Στους ίδιους χώρους λοιπόν με τα επίδοξα χρυσά αγόρια και κορίτσια, συναντά κανείς χωρικούς που κατέβηκαν στην Αθήνα για να κάνουν διήμερο μεγάλης ζωής με τα λεφτά που πήραν από την επιδότηση για τα βαμβάκια, αλλοδαπούς που ψάχνουν να κάνουν την τύχη τους εύκολα και να μην παιδεύονται άλλο οι άνθρωποι, γκόμενες από τα δυτικά προάστια που ψάχνουν να βρουν ματσωμένο γαμπρό, για να σκάσει και η γειτόνισσα απ' τη ζήλια της. Όλοι φεύγουν άπραγοι, γιατί κανείς δε βρίσκει αυτό που θέλει. Γιατί όλα και όλοι είναι δήθεν. Και πού είναι οι Κολωνακιώτες; Πού είναι αυτή η ευγενής ράτσα; Έχει χαθεί μέσα στο πλήθος των βαρβάρων.
Ίσως δεν άντεξαν και πήγαν να διασκεδάσουν κάπου ήρεμα και πολιτισμένα. Ίσως να βρίσκονται και στο Μπουρνάζι.

Υ/Γ: Θα επανέλθουμε στο αγαπημένο μέρος κάποια στιγμή, γιατί δεν κλείνει έτσι εύκολα το θέμα.

ΣΑΝ ΒΓΕΙΣ ΣΤΟΝ ΠΗΓΑΙΜΟ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑ... ΚΡΑΤΑ ΚΙ ΕΝΑ ΣΤΥΛΟ. ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ.

Το θέλησε η σκληρή μου μοίρα να βρεθώ σήμερα σε δημόσια υπηρεσία. Δεν μπορώ να πω ότι ταλαιπωρήθηκα. Οι κοπέλες δε σήκωναν κεφάλι από τη δουλειά τους, για να εξυπηρετήσουν τους πολίτες. Συμβασιούχες ήταν μάλλον.
Το πρώτο που παρατήρησα ήταν ότι η επιγραφή ανέφερε Υπουργείο Απασχόλησης. Εντάξει, δεν πρόλαβαν να την αλλάξουν, τουλάχιστον ας αλλάξει το περιεχόμενο, σκέφτηκα. Αλλά καμιά αλλαγή δεν παρατήρησα. Παρακμή και εγκατάλειψη.
Παρέδωσα τα έγγραφα και η υπάλληλος μου ζήτησε να υπογράψω. Για την ακρίβεια μου είπε: "Μπορείτε να βρείτε ένα στυλό και να υπογράψετε"; Η ίδια κρατούσε σφιχτά το στυλό της και ήταν ολοφάνερο ότι δεν είχε καμία διάθεση να το μοιραστεί. Το δέσιμο που είχε με αυτό το ευτελές εργαλείο της δουλειάς της, ήταν συγκλονιστικό. Και όχι, δεν ήτανε montblanc, δεν ήταν καν bic. Ήταν εντελώς του κιλού. Και φαντάζομαι δεν το είχε φέρει από το σπίτι της, αλλά είμαι σίγουρη ότι θα το πάρει στο σπίτι της, για να είναι σίγουρη ότι θα έχει στυλό να γράψει και την επόμενη μέρα στη δουλειά.
Δεν το έκανα θέμα, εξάλλου η κοπέλα κατά τ' άλλα είχε μια ευγένεια και μια αμεσότητα και επειδή το έχω κι εγώ, προέκυψε μια οικειότητα. Ωστόσο σκέφτηκα ότι εγώ έχω πληρώσει για το στυλό που κρατάει με τέτοιο πάθος και αγωνία μην το χάσει. Εγώ πληρώνω και ακριβοπληρώνω το μπάχαλο των δημοσίων υπηρεσιών, οι οποίες δεν έχουν καν τα απολύτως απαραίτητα. Στυλό για τις ανάγκες του προσωπικού. Αυτά και άλλα σκεφτόμουν όσο έψαχνα να βρω στυλό στην τσάντα μου. Σε όλες μου τις τσάντες έχω ένα στυλό να βρίσκεται. Κακές συνήθειες από τον καιρό που ήμουν δημοσιογράφος. Οι υπόλοιποι όμως, δεν είναι σίγουρο ότι είχαν στυλό μαζί τους. Και είχε αρκετή κίνηση η συγκεκριμένη υπηρεσία. Άρα πολύς κόσμος παιδεύτηκε εκεί μέσα.
"Χαμός γίνεται στην τσάντα μου" σχολίασα ψάχνοντας. Τελικά έβγαλα έναν parker και υπέγραψα μεγαλοπρεπώς.
Και τώρα που το σκέφτομαι, τον έβαλα μετά στην τσάντα, ή ξεχάστηκε εκεί μέσα; Χριστέ μου! Πάω να ελέγξω την τσάντα μου. Δε θέλω να γίνω χορηγός γραφικής ύλης του ελληνικού δημοσίου.
ΜΕ ΚΑΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ!!!

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΗΣ ΦΤΑΙΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΤΗΣ ΚΟΝΤΗΣ ΨΩΛΗΣ

Και είσαι που λες χρυσή μου, χρόνια μαζί με τον καλό σου και θες να γίνεις μάνα, αλλά δεν τα καταφέρνετε. Ή λίγο το άγχος, λίγο η συνήθεια, λίγο το 'να, λίγο τ' άλλο, δεν του κάνει κούκου. Κι εκεί που πιάνεις το μοιρολόι, γιατί πουλί δεν κελαηδείς κι αρχίζει κι αυτός το είμαι αητός χωρίς φτερά, (χώρια ότι μπορεί και να πρόκειται για ταπεινό σπουργιτάκι που χάνεται στη χούφτα σου) σου έρχεται η είδηση: Καλλιεργημένα πέη σε κουνέλια, σύντομα και σε ανθρώπους.
Το μαθαίνεις και σου έρχεται να γίνεις πεοκαλλιεργήτρια. Έτσι κι αλλιώς, σε κατάσταση φυτού είναι το πέος του αγαπημένου σου. Να μπεις λοιπόν σε πρόγραμμα νέων αγροτών, να αξιοποιήσεις κι εκείνα τα μπαΐρια που σου άφησε ο παππούς στο χωριό και να καλλιεργήσεις αυτό το χρήσιμο είδος. Άραγε ευδοκιμεί σε όλα τα εδάφη; Αλλά για στάσου! Μήπως όταν λέει καλλιεργημένα πέη, εννοεί αυτά που διαβάζουν ποίηση, ακούν κλασική μουσική και βλέπουν θέατρο από Ίψεν και πάνω; Για να μην ψάχνεσαι καλή μου, επειδή το ξέρω, ήδη σε έχω αναστατώσει, σε παραπέμπω στη σελίδα με τις λεπτομέρειες.
http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=1073364&lngDtrID=252
18 χρόνια το παίδευε ο επιστήμων για να πετύχει τη ΣΩΣΤΗ λειτουργία του πέους. Και τα κατάφερε. Οι κούνελοι πηδηκουλάνε ασύστολα και το ίδιο ασύστολα γεννοβολάνε οι κουνέλες τους.
Τον στέλνεις λοιπόν για καλλιέργεια. Τώρα βέβαια, θα χρειαστεί να μείνει ξετσουτσούνωτος για έξι εβδομάδες, αλλά θα μου πεις, τι είχαμε, τι χάσαμε. Όταν γυρίσει όμως, μέσα σε ένα λεπτό, θα δεις να ξεπροβάλει το θηρίο, έτοιμο να σε κατακρεουργήσει. Και ίσως γίνεις και μάνα. Η επιστήμη έχει λύση, για όλα τα προβλήματα στα πέη, καθώς και για όλα τα προβλήματα που προκύπτουν από προβληματικά πέη.
Αυτή η επιστήμη, πάλι έκανε το θαύμα της βρε κορίτσια! Τα σέβη μας!

...γιατί είμαστε μαγκιόροι!

ΑΡΡΑΒΩΝΙΑΣΜΑΤΑ

Αχ, Πόπη μου, ησύχασα τώρα! Είχα ένα άγχος χρυσή μου για το ποιος είναι ο καταλληλότερος για αρχηγός μας μετά την απόσυρση του Δημητρίου Αβραμοπούλου του μεγαλοπρεπούς. Ε ναι αγάπη μου! Εσύ τι λες; Ποιον άλλο θα στήριζα; Ένα κόμμα με μεγαλοπρεπή ιστορία, δεν μπορεί να αφήνετε στα χέρια του κάθε τυχάρπαστου.
Ευτυχώς τώρα, μας είπε ποιον στηρίζει. Εμένα ο Αντωνάκης, να σου πω την αλήθεια, συμπαθής μου είναι, αλλά δε μου γεμίζει το μάτι για αρχηγός. Δεν έχει αυτή τη μεγαλοπρέπεια βρε παιδί μου. Ο Καραμανλής, είχε ένα άλφα εκτόπισμα. Η Ντόρα, έχει κάτι το επιβλητικό εκεί στα δύο μέτρα ύψος που βρίσκεται. Ο Αβραμόπουλος, δεν το συζητώ. Η έννοια της μεγαλοπρέπειας. Αυτός ήταν αρχηγός αγάπη μου. Και να σου πω την αμαρτία μου, όταν έκανε εκείνο το κίνημα ελευθέρων πολιτών, μαζί του ήμουν. Και τώρα επειδή το είπε αυτός, θα πάρω Σαμαρά. Εγγύηση χρυσή μου.
Το είπαν άλλωστε και συνεφώνησαν: Πρέπει να πείσουμε όσους έφυγαν να γυρίσουν πίσω. Έχουν στόχο τα παιδιά. Εξάλλου έχουν προσωπική πείρα στα πισωγυρίσματα και οι δύο. Όπως κατάφεραν αυτοί να γυρίσουν, θα καταφέρουν να φέρουν και τους άλλους. Ναι χρυσή μου. Αγωνίζονται για την ενότητα. Δεν είδες στο συνέδριο πόση αβρότητα υπήρχε μεταξύ τους; Όχι δεν υπάρχει περίπτωση να το διαλύσουν το μαγαζί. Θα φέρουν κι αυτούς που φύγανε και σε τέσσερα χρόνια, ελπίζω βέβαια σε λιγότερα, θα είμαστε και πάλι κυβέρνηση.
Μόνο αυτός ο Ψωμιάδης μας τα χαλάει. Μακάρι να μας έδινε κι αυτός τα πλήθη που θα τον στηρίξουν. Αλλά τι να πει κανείς! Πέρα από το ότι είναι λαϊκός, δε δίνει και δαχτυλίδια λέει. Τι περιμένεις χρυσή μου! Λίγοι έχουν τη μεγαλοπρέπεια του Αβραμόπουλου. Κοίτα τι μου 'ρθε τώρα! Θυμάσαι το έμβλημα που είχε το κόμμα του; Δυο δαχτυλίδια ήταν. Συμβολικό χρυσή μου! Τα κράτησε για τα αρραβωνιάσματα με τον Σαμαρά.
Αχ! Καλά θα ήταν να τα κρατούσε για μένα...

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΝΑ ΣΥΝΘΗΜΑ ΠΟΥ ΟΛΕΣ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ: ΑΝΤΡΕΣ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ!

Ερώτηση: Γιατί τα τελευταία χρόνια οι γυναίκες δεν παντρεύονται;
Απάντηση: Γιατί προτιμούν το γουρούνι στο ψυγείο τους και όχι στο σαλόνι τους.
Αυτό θυμήθηκα διαβάζοντας σε γνωστό μπλογκ, την άνευ λόγου κριτική στο ότι η πράσινη υπουργός επέλεξε να είναι ανύπαντρη μητέρα.
Παραπέμπω: http://troktiko.blogspot.com/2009/11/blog-post_4578.html
Το αν ο μπλόγκερ δηλώνει συντηριτούκλας, με απασχολεί το ίδιο με το αν η κυρία Μπιρμπίλη έχει παιδί εκτός γάμου. Αλλά αφού τέθηκε το ζήτημα, θα σκάσω αν δεν ασχοληθώ.
Σε ποιον πρέπει να δώσει λογαριασμό μια γυναίκα για το αν θα γίνει μάνα; Ακόμη κι αν αυτή είναι δημόσιο πρόσωπο κι ως εκ τούτου εκτίθεται. Είτε υποστηρίζουμε τον ιερό θεσμό της οικογένειας είτε όχι, δε μας πέφτει λόγος. Και δεν πρέπει να τολμούμε καν να ασχοληθούμε με τις επιλογές της.
Συμφωνώ ότι ένα παιδί, είναι καλό να μεγαλώνει με τη μαμά και τον μπαμπά. Αλλά αν η μαμά κρίνει ότι ο μπαμπάς αντί να είναι ανύπαρκτος μέσα στην οικογένεια, ας είναι ανύπαρκτος στον κόσμο του, ε καλά κάνει και το μεγαλώνει μόνη της και μαγκιά της και μπράβο της.
Και έλα τώρα συντηριτούκλα μου και πες μου πόσους πατεράδες γνωρίζεις οι οποίοι κατάλαβαν πώς μεγάλωσαν τα παιδιά τους. Με μεγάλη επικοίκεια, δηλώνω ότι είναι ένας στους εκατό. Οι υπόλοιποι ασχολούνται με άλλα θέματα. Από δουλειές μέχρι γκομενοδουλειές. Ναι, θα μου πεις ότι δουλεύει για να μη λείψει τίποτα στο παιδί του. Αλλά και πάλι ερχόμαστε στο θέμα της απουσίας του πατέρα, άρα η ύπαρξή του είναι περιττή. Το θέμα γκομενοδουλειές, δεν το σχολιάζω.
Μια γυναίκα μόνη, μπορεί να ασχοληθεί και με τη δουλειά της και με το παιδί της. Κι αυτό γιατί δεν έχει τον άντρα μέσα στα πόδια της, για τον οποίο πρέπει να καταναλώσει επιπλέον ενέργεια. Διότι οι άντρες φιλενάδα, είναι δυσκολότεροι στο χειρισμό τους από παιδιά. Είναι πιο δύσκολοι στο τι θα φάνε, τι θα φορέσουν, διαμαρτύρονται όταν κάτι δεν το βρίσκουν όπως το θέλουν, σου κουβαλάνε τους άχρηστους φίλους τους να δούνε μπάλα, σε αναγκάζουν να ασχοληθείς με τις κοινωνικές, οικογενειακές και δεν ξέρω τι σκατά υποχρεώσεις τους, λες και δεν είναι αρκετές οι δικές σου και σε θέλουν κυρία, μούνα, μάνα, απ' όλα. Ενώ ένα παιδάκι, θέλει λιγότερα από σένα. Αν λοιπόν δεν έχεις στο κεφάλι σου τον σύζυγο, άνετα αφιερώνεις το χρόνο σου στο παιδί.
Για να μην πάμε στο άλλο θέμα. Πόσοι άντρες ΔΕΝ φοβούνται την πατρότητα; Πόσοι άντρες ΔΕΝ φοβούνται το γάμο; Πόσοι άντρες ΔΕΝ φοβούνται τη σχέση; Πόσοι άντρες ΔΕΝ φοβούνται τη μαμά τους; Πόσοι άντρες ΔΕΝ είναι να τους στέλνεις από κει που ήρθαν; Ξέρω άντρα που την κοπάνησε από το γάμο πανικόβλητος. Κι ας δηλώνει, χρόνια μετά, ότι αυτή ήταν η γυναίκα της ζωής του. Κι ας περίμενε παιδί από τη γυναίκα αυτή. Παιδί που η μάνα του, το μεγάλωσε μόνη της και δεν επέτρεψε ποτέ επαφή με τον πατέρα του. Και καλά έκανε. Ωραίο πρότυπο πατρός!
Προφανώς γνώρισε αρκετούς τέτοιους η κυρία Μπιρμπίλη. Και αντί να κάθεται να το παιδεύει, πήρε τις αποφάσεις της. Δε θα με εμποδίσεις μαλάκα, επειδή είσαι μαλάκας, να μην κάνω παιδί. Δώσε μου τα γονίδιά σου και άδειασέ μου τη γωνιά. Έτσι κι αλλιώς, το πιο πιθανό, είναι να είσαι απών από τη ζωή του παιδιού. Απών κι από τη δική μου.
Εμείς Τινάρα μου είμαστε μαζί σου! Είσαι θεά! Είσαι πρότυπο! Είσαι είδωλο! Είσαι υπεργυναίκα!
(Άντε να δούμε και τα χαΐρια σου στη θέση που έχεις, γιατί ειδικά από σένα, έχουμε πολλές απαιτήσεις).

ΣΑΒΒΑΤΟ, Η ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΜΠΟΥΚΛΑΣ

Τι περιμένει μια κοπέλα όλη την εβδομάδα; Όλο το μήνα; Όλο το χρόνο; Να βρεθεί σε ένα γάμο, μια βάφτιση, ένα κοινωνικό γεγονός βρε αδερφέ! Να βάλει τα καλά της, να φτιάξει τα μαλλιά της, να παστώσει το μούτρο της και να κάνει μια θεαματική εμφάνιση. Το Σάββατο είναι η μέρα που οι δύσμοιρες κομμώτριες δεν παίρνουν ανάσα. Παίρνει φωτιά η μασιά. Όλες θέλουν μπούκλες...
Τέσσερις μήνες περίμενε αυτή τη στιγμή. Τόσο σχεδόν κράτησε και το ψάξιμο στην αγορά για το κατάλληλο φόρεμα. Ε, με το περπάτημα που έριξε, έκαψε και μερικές θερμίδες παραπάνω κι έτσι κρατάει τη φόρμα της για τη μεγάλη στιγμή. Το φόρεμα το προμηθεύτηκε εδώ και δυο βδομάδες. Και σήμερα, επιτέλους, θα το βάλει. Σήμερα, που παντρεύεται η ξαδέρφη της. Εντυπωσιακότατο το φόρεμα, καλύτερο κι από νυφικό. Εννιά κατοστάρικα έσκασε. Καύλα. Εεεε... συγνώμη. Καβάλι. Καβάλι πάει στην εκκλησιά, καβάλι προσκυνάει, καβάλι πάει στο χορό, να τη θαμάξουν όλοι. Αχ! Μπας και καβαληθεί κι αυτή με την ευκαιρία... Χριστέ μου! Τι είναι αυτά που σκέφτεται! Το ξεχνάει αμέσως.
...Το προβάρει για άλλη μια φορά, μαζί με τα υπέροχα πέδιλα, που την κάνουν δώδεκα πόντους ψηλότερη. Ναι. Φτάνει σχεδόν στο 1.70. Έτσι δε θα χάνεται στο πλήθος.
Θα σηκωθεί πρωί πρωί. Έχει πολλά να κάνει. Βέβαια, η υπόθεση ψώνια, έχει λήξει. Αν και η υπόθεση ψώνιο, δεν έχει ημερομηνία λήξεως. Όπως και να 'χει, τα τελείωσε όλα κι έτσι σήμερα είναι η μέρα του καλλωπισμού. Πρώτα θα φτιάξει μούρη. Όχι αγάπη μου! Δεν πρόκειται να κάνει εμφάνιση με μαύρους κύκλους, κουρασμένο βλέμμα και θαμπό δέρμα. Πίλινγκ, μασάζ, μάσκες, όλα τα καλούδια που θα της κάνουν τη μάπα φράπα. Μετά, το νυχάκι. Γαλλικό μανικούρ. Με στρασάκια, με σχεδιάκια και με άλλες πουτανιές. Όλο και κάποιος, βλέποντας τα υπέροχα, λαμπερά της δάχτυλα, θα σκεφτεί πόσο πολύ θα τους ταίριαζε ένα μονόπετρο. Μετά, θα γίνει το μαλλί. Μπούκλα ασφαλώς. Μήπως με την μπούκλα, προκύψει και καμιά τσιμπούκλα... Χριστέ μου! Τι είναι αυτά που σκέφτεται! Το ξεχνάει αμέσως.
...Και να είναι λίγο τραβηγμένα προς τα πάνω, έτσι, για το μεγαλοπρεπές της υπόθεσης. Το μακιγιάζ το αφήνουμε για το τέλος. Να μην ιδρώσει και χαλάσει το προσωπείο.
Μία ώρα πριν το γάμο. Είναι έτοιμη, φτιαγμένη, ντυμένη, λουσμένη στα γκλίτερ και στα αρώματα, καλά ε, ούτε η νύφη θα είναι τόσο αστραφτερή. Όλο και κάποιον θα θαμπώσει αυτή η λάμψη. Α, ναι. Τώρα που έγινε θεά, πρέπει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να βγει και μερικές φωτογραφίες, να τις βάλει στο φέισμπουκ. Ευκαιρία είναι. Πότε θα έχει ξανά τέτοια παραπλανητική μεταμόρφωση; Όλο και κάποιος θα εντυπωσιαστεί βλέποντάς την. Και πού ξέρεις, μπορεί να προκύψει και καμιά γνωριμία της προκοπής. Γιατί μέχρι τώρα, όλο αυτοί που, για λόγους ευνόητους, δεν τους μιλάνε οι άλλες ασχολούνται μαζί της. Μία κοντινή, να φαίνεται το μακιγιάζ, μία από αυτή τη γωνία να φαίνεται πώς πέφτουν οι μπούκλες στην πλάτη, μία από την άλλη γωνία, με ύφος σοφιστικέ και το χέρι στο πηγούνι. Να φαίνεται και το γαλλικό το νύχι. Και το δαχτυλίδι που είναι ασορτί με το σκουλαρίκι. Και μία καθιστή, να σηκώσει και λίγο το φόρεμα, να δείξει λίγο πόδι. Να φαίνεται και το πέδιλο. Και άντε πάμε, αργήσαμε.
Διάολε! Τι γίνεται εδώ; Δεν μπορεί να είναι όλες ίδιες. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΕΣ ΙΔΙΕΣ. Ποιος θα γυρίσει να την κοιτάξει όταν όλες γύρω του είναι πιστά αντίγραφά της; Τις φαντάζεσαι όλες αυτές να σηκωθούν να χορέψουν; Αυτός που θα τις δει, θα νομίζει ότι είναι από το ίδιο συγκρότημα. Το Λύκειο Ελληνίδων σε χορούς του σύγχρονου γάμου. Όλες με εντυπωσιακά πανάκριβα φορέματα, να ισορροπούν με ακροβατική μαεστρία πάνω στα ψηλοτάκουνα πέδιλα, με γαλλικό μανικούρ, απαστράπτον μακιγιάζ και ΜΠΟΥΚΛΕΣ. Γέμισε η εκκλησία μπούκλες.
Να δεις που από αύριο και το φέισμπουκ θα γεμίσει μπούκλες.

ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΣΚΟΥΠΑ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

Άντε, γιατί με είχε εκνευρίσει η κατάσταση. Ε, δεν πήγαινε άλλο! Σε κάθε μου βήμα, επάνω τους έπεφτα. Έχουν κατακλύσει το κέντρο. Δεν ξέρω περιφερειακά αν συμβαίνει το ίδιο, αλλά στο κέντρο, δεν μπορείς πλέον να κυκλοφορήσεις άνετα. Και ήταν καιρός να γίνει και μάλιστα εγώ, ναι εγώ, σταμάτησα να συγχαρώ το όργανο της τάξης που έκανε το θεάρεστο έργο του εκείνη τη στιγμή. Μάλιστα του είπα ότι πιο κάτω, η κατάσταση είναι χειρότερη και να μην παραλείψουν να περάσουν από κει. Με διαβεβαίωσε ότι θα συνεχίσουν προς εκείνη την κατεύθυνση. Ικανοποιημένη, σχεδόν ευτυχισμένη, εξέφρασα την ευχαρίστησή μου για την καλή δουλειά και αποχώρησα.
Όχι, δε μ' έπιασε ρατσιστικό παραλήρημα. Χάρηκα γιατί ήταν καιρός να μαζέψουν όλα αυτά τα μηχανάκια που αράζουν σε χώρους που προορίζονται για χρήση από πεζούς. Έτσι και δουν ότι σε ένα πεζοδρόμια χωράνε πάνω από ένα άτομο για να περάσουν, κάνουν κατάληψη. Ε το έχουν παραχέσει!
Οι μοτοσικλετιστές, έχουν ήδη πολλά προτερήματα έναντι πεζών και άλλων οχημάτων. Ε ας κάνουν μια παραχώρηση στο θέμα του πάρκινγκ. Φτάνουν στον προορισμό τους πιο γρήγορα απ' όλους. Δεν περιμένουν σε ουρές στα φανάρια. Για την ακρίβεια, δεν περιμένουν ούτε όταν το φανάρι είναι κόκκινο. Βλέπουν αν έρχεται αμάξι (έχοντας πάντα χεσμένο τον πεζό που περνάει απέναντι από τη δάβαση) κι αν ο δρόμος είναι ελεύθερος, περνάνε με κόκκινο. Στην καλύτερη περίπτωση, στο κόκκινο φανάρι, δεν κοιτάνε πότε θα πρασινίσει το δικό τους. Κοιτάνε πότε θα κοκκινήσει του πεζού. Αν εσύ ως πεζός, περνάς με πράσινο και στην πορεία γίνεται κόκκινο και σε πιάνει στη μέση της διαδρομής, θα ακούσεις το μηχανάκι να γκαζώνει απειλητικά. Το ότι αδιαφορούν όταν από πορτοκαλί γίνεται κόκκινο, δε χρειάζεται να το αναφέρω.
Έτσι λοιπόν, με μπόλικες παραβάσεις και πολλές παραβιάσεις, το μηχανάκι, φτάνει στον προορισμό του γρήγορα και εύκολα.
Φτάνει λοιπόν στο Σύνταγμα. Δε θα χρειαστεί να αγοράσει κάρτα στάθμευσης και σιγά μην κάνει τον κόπο να βρει χώρο για στάθμευση δικύκλων. Δεν είμαστε για να περπατάμε ούτε μέτρο εμείς οι ξένοιαστοι καβαλάρηδες. Μην κάνουμε κάνα βήμα και μας πέσει ο κώλος... εεε, με συγχωρείτε, το ζάχαρο ήθελα να πω. Αράζει το εργαλείο έξω από το χώρο στον οποίο θα μπει και είναι άνετος. Τώρα, αν έχει και οδηγό τυφλών εκεί που θα το αράξει, χέστηκε. Ε όχι να κυκλοφορούν και οι τυφλοί μόνοι στο δρόμο! Πρέπει να απαγορευτεί η κυκλοφορία τους στο κέντρο. Επειδή έτσι γουστάρει ο μάγκας με το δίκυκλο. Το ίδιο θεματάκι έχουν και οι κινητικά ανάπηροι με τα αυτοκίνητα που αράζουν μπροστά στις ράμπες, αλλά με τα αυτοκίνητα θ' ασχοληθούμε άλλη φορά.
Κατέβαινα λοιπόν την Καραγιώργη Σερβίας και κάποια στιγμή ένιωσα αποκλεισμένη. Δέντρο από τη μια, μηχανές από την άλλη. Πάνω στους οδηγούς των τυφλών πάντα. Και πάντα είχα την απορία. Δεν υπάρχει νόμος γι' αυτούς; Δε θα σεβαστεί ποτέ κανείς τον πεζό; Και επιτέλους, στην επιστροφή, είδα το γερανό να μαζεύει δίκυκλα. Α-ηδονίστηκα!
Είμαι πεζή, γιατί έτσι γουστάρω, γιατί μ' αρέσει να βλέπω τι γίνεται γύρω μου όταν κινούμαι, γιατί είναι ένας καλός τρόπος να διατηρήσω το θεϊκό κορμί μου (δε θέλω σχόλια) σε καλή κατάσταση και σας το προτείνω κορίτσια, γιατί τα πόδια δε ρυπαίνουν το περιβάλλον και για πολλούς άλλους λόγους. Τα πεζοδρόμια φτάχτηκαν για μένα και πολλούς άλλους σαν εμένα και πρέπει επιτέλους να σεβαστούν το χώρο μας.
Παρατήρηση. Η αστυνομία έκανε πολύ καλή δουλειά στην προκειμένη περίπτωση, αλλά στην Ιπποκράτους, οι δελτάδες κάνουν κατάληψη στα πεζοδρόμια. Επειδή κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει, εκεί δε μιλάω και κατεβαίνω στο δρόμο για να κινηθώ με ασφάλεια.
Να μην παραλείψω να συγχαρώ την προσπάθεια φίλου για τα δικαιώματα των πεζών και να προτείνω τη σελίδα του.
http://www.facebook.com/home.php?ref=home#/group.php?gid=145192555462

H Kats-woman συμβουλεύει: Μόνο για κορίτσια. Το σύνδρομο της Κασσιανής και πώς θα το ξεπεράσετε.

Τέτοιες ιστορίες συναντούμε καθημερινά γύρω μας. Εμείς θα ασχοληθούμε με την αυθεντική Κασσιανή. Η οποία δεν περιέπεσε σε πολλές αμαρτίες. Η αμαρτία της ήταν μία και γερή. Ηγάπησε έναν μανόδουλο. Υπενθυμίζω την ιστορία της.
Ήταν λοιπόν μια φορά κι έναν καιρό, ένα βασιλόπουλο σε ηλικία γάμου. Έτσι έκρινε η Μητέρα δηλαδή. Το βασιλόπουλο δε θα έπαιρνε όποια να 'ναι. Όοοοοχι. Η Μητέρα είχε οργανώσει σχέδιο. Μετέδωσε το χαμπέρι σε όλη την αυτοκρατορία. Το βασιλόπουλο αναζητά νυφούλα, δεχόμεθα νέες, ωραίες, έξυπνες, καλοσυνάτες, προκομμένες, με προίκα, παρθένες πάνω απ' όλα κλπ για να χρίσουμε τη νέα βασιλοπούλα. Οργανώθηκαν λοιπόν καλλιστεία στο παλάτι, στα οποία συμμετείχαν τα καλύτερα θηλυκά τεμάχια της περιοχής. Η Μητέρα ήταν αυτή που επέλεξε τις φιναλίστ, ώστε να μην παιδευτεί πολύ η μπουχέσα που είχε για γιο.
Πριν στηθεί το πανηγύρι, του Λαλάκη (έτσι τον φώναζε η Μαμά, εκ του Θεοφιλάκη) του γυάλισε μια εξαιρετική γκομενίτσα. Ψηλή, λυγερόκορμη, αγέρωχη, με σπινθηροβόλο βλέμμα και λαμπερό χαμόγελο. Ήταν η Κασσιανή. Δεν της το έκρυψε. Κι αυτή γούσταρε τρελά να φάει το πριγκιπόπουλο, το οποίο εκ πρώτης όψεως κι από μόνο του, φαινόταν καλή περίπτωση. Ο έρως ήτο κεραυνοβόλος και για τους δύο. Έφτασε η ώρα της οντισιόν, κατά τη διάρκεια της οποίας θα περνούσαν τα κορίτσια από την πασαρέλα κι ο Θεόφιλος θα έδινε ένα χρυσό μήλο (ιδέα της Μητέρας κι αυτό) στο τεμάχιο που θα επέλεγε. Αλλά όπως είπαμε, είχε ήδη επιλέξει. Πλησίασε λοιπόν την Κασσιανή, της έδωσε το μήλο και της είπε: "εκ γυναικός ερρύη τα φαύλα".
Αυτή ήταν η εντολή της Μητέρας, η οποία είχε ορίσει τα κριτήρια. Έπρεπε, η ομορφιά και η χάρη της νυφούλας, να συνοδεύεται με κατεβασμένο κεφάλι, μούγκα και υποταγή. Ε, έπρεπε να καταλάβει από την αρχή, ότι το ότι παντρεύεται με το βασιλόπουλο, δε σημαίνει ότι αποκτάει το δικαίωμα να ανοίγει μαζί με τα πόδια της και το στόμα της. Η γυναίκα του γιου της, θα πρέπει να ξέρει να κάνει τουμπεκί. Μόνο η Μητέρα μπορεί να μιλάει. Τι λες ρε φίλε! Φαύλα και στα μούτρα σου. Γιατί κι εσένα γυναίκα σε έκανε. (Η μήπως η κυρα Φροσύνη, η μαμά ντε, δεν ήταν εντελώς γυναίκα; Διότι για να έχει ευνουχίσει έτσι τον μπούλη, μάλλον τον είχε τον πούτσο της). Η Κασσιανή κάτι τέτοια δεν τα σηκώνει. Έχει προσωπικότητα, πνεύμα και χαρακτήρα. Και ναι. Άμα δε μιλήσει, θα σκάσει. Και του χώνει την απάντηση στα μούτρα: "και διά γυναικός πηγάζει τά κρείττω".
Θα μου πεις τώρα ότι η απάντηση της Κασσιανής δόθηκε με σκοπό να υποστηρίξει τη γυναικεία της υπόσταση και συγχρόνως και της μάνας του. Ε λοιπόν, της μάνας του!
Όπως τον είχε κεραυνοβολήσει ο έρως τον Θεοφιλάκο, έτσι τον κεραυνοβόλησε τώρα ο τρόμος. Πώς να πάρει μια γυναίκα που απαντάει μ' αυτόν τον άσεμνο και προκλητικό τρόπο; Πώς να πάρει μια γυναίκα με τέτοιο θράσος; Τι θα πει η Μητέρα; Κρύος ιδρώτας τον έλουσε καθώς τον στραβοκοίταξε η στρίγγλα η Ευφροσύνη με κείνο το βλέμμα που έλεγε ότι η μόνη γυναίκα που μιλάει σ' αυτό το παλάτι, θα είναι αυτή. Απομάκρυνε το τρεμάμενο χέρι με το μήλο από την εκλεκτή του και το πλησίασε στη Θεοδώρα. Πιο ξύπνια και καπάτσα, πετάρισε τα βλέφαρα με σεμνότητα και ντροπαλότητα, χαμήλωσε το βλέμμα και κατέβασε το κεφάλι μπροστά στον αφέντη και τη Μητέρα του. Κι έτσι, κέρδισε το θρόνο. Κι ως εκ τούτου, εξουσία. Γιατί, δεν πιστεύω να νομίζει κανείς, ότι η χαμηλοβλεπούσα συνέχισε να κοιτάει χαμηλά και μετά το γάμο, ή ότι δε μοιράστηκε την εξουσία (πάνω στο χαλβά Θεόφιλο) με τη Μητέρα. Μόλις καπάρωσε το μαλάκα της και πήρε τον τίτλο της, άρχισε να λύνει και να δένει.
Ο καημένος ο χαλβάς, ο οποίος είχε τώρα δύο γυναίκες να τον ελέγχουν, δεν έβρισκε διέξοδο. Ήθελε κι αυτός να ξεδώσει. Αναζήτησε λοιπόν την Κασσιανή η οποία στο μεταξύ, πικραμένη κι απογοητευμένη, μπήκε σε μοναστήρι και το έριξε στην υμνογραφία. Αυτή η θλίψη για τον άντρα της ζωής της τον οποίο έχασε άδοξα, ενίσχυσε το ταλέντο της και τη δημιουργικότητά της. Αριστουργήματα έγραψε, βγαλμένα απ' την πουτάνα τη ζωή, γεμάτα πόνο κι αυτά. Διαχρονικά εκκλησιαστικά σουξέ. Με πιο γνωστό και πιο σπαρακτικό, αυτό για την περιπεσούσα αμαρτωλή της Μεγάλης Τρίτης.
Ο Θεόφιλος λοιπόν και η Κασσιανή ξανασυναντήθηκαν και ξεκίνησε ξανά το νταλαβέρι. Αλλά η Κασσιανή ήταν πλέον σε ρόλο παλλακίδας και σπάραζε η καρδιά της κάθε φορά που την άφηνε για να πάει στη γυναίκα του. Κι ο Θεόφιλος ήταν αναγκασμένος, όταν επέστρεφε στο σπίτι του, να αντιμετωπίζει την ξινίλα της συζύγου του η οποία στιγμή δεν ενδιαφέρθηκε γι' αυτόν.
Ποιος φταίει για όλα αυτά; Αυτή η ξεροκέφαλη η Κασσιανή ασφαλώς. Αν μπορούσε να το βουλώσει και να μην πουλήσει ξυπνηλίκι, όλα θα ήταν καλύτερα κι όλοι θα ήταν ευτυχισμένοι. Ο Θεόφιλος θα είχε δίπλα του γυναίκα που αγαπάει αυτόν κι όχι τον τίτλο του, δε θα ήταν αναγκασμένος να λέει ψέματα για πολλές δουλειές και πολλές υποχρεώσεις για να βρεθεί με την καλή του, δε θα αναγκαζόταν να κάνει διπλή ζωή. Η Κασσιανή θα είχε γλιτώσει την κατάθλιψη, θα ήταν σε ρόλο κυρίας δίπλα στον άντρα της ζωής της, δε θα ένιωθε έτσι σκατά κάθε φορά που αυτός θα επέστρεφε στη συζυγική του κλίνη, δε θα κατέληγε σε μοναστήρι.... Ίσως βέβαια δε θα είχε κι αυτή την έμπνευση με τα τροπάρια που αναφέρονται στις περιπεσούσες, αλλά ως κωλοβαρούσα βασιλοπούλα, θα είχε όλο το χρόνο να αναδείξει το συγγραφικό της ταλέντο. Ίσως να έγραφε τίποτα ροζ μυθιστορήματα ή συνταγές μαγειρικής. Κι ίσως έκανε μεγαλύτερη επιτυχία έτσι. Ίσως να γινόταν η Μαντά της εποχής και να πουλούσε και τρακόσαι χιλιάδαι δίσκοι και να τρέχανε οι κυράτσες, που τη διαβάζανε για να ταυτιστούν με τις ηρωίδες τους και να ξεφύγουν από τις μίζερες ζωές τους, να τους υπογράψει στα βιβλία. Η Μητέρα ίσως να μην είχε τόση εξουσία πάνω στο καμάρι της, αλλά σιγά μην την έχει τώρα με τη νυφούλα που πήρε. Γιατί η Θεοδώρα όπως είπαμε, για την εξουσία ενδιαφέρθηκε και έκανε την πάπια κατά την επιλογή της. Σκατά τα έκανε η Κασσιανή. Προκάλεσε σε όλους δυστυχία.
Γι' αυτό κοπέλα μου, προσοχή! Η Μητέρα είναι πάνω από όλους στη ζωή του καλού σου. Δεν είσαι πιο έξυπνη από αυτήν, δεν είσαι τίποτα μπροστά της, μια τρίχα απ' το μουνί της είσαι. Χαμηλά το βλέμμα λοιπόν, για να μην τον χάσεις. Και μούγκα. Και μη μου πεις ότι θα βρεις κάποιον που δεν είναι μαμάκιας. Δεν υπάρχει αυτή η κατηγορία. Πάντα θα είσαι μετά τη μαμά του. Και θα είναι αυτή που θα κρίνει αν αξίζεις για το γιο της. Έτσι γίνεται από την εποχή της Κασσιανής. Ποια είσαι εσύ που θα καταργήσεις παράδοση τόσων αιώνων;
Όσο υπάρχουν Θεόφιλοι, που πάντα θα υπάρχουν, οι Κασσιανές, που θέλουν να πουλάνε έτσι αυτάρεσκα το ξυπνηλίκι τους, θα αποσύρονται μόνες στα ησυχαστήριά τους και θα δημιουργούν. Κι αυτοί θα ξενερώνουν (και θα μετανιώνουν) με τις ξινομούνες που έχουν επιλέξει. Έτσι είναι η πουτάνα η ζωή. Κερδίζουν μόνο οι πουτανίτσες. Αυτές που ξέρουν να το βουλώνουν.
Σε διαφορετική περίπτωση, καταντάνε σαν τις μωρές παρθένες, που άμα δούνε νυμφίο, θα κάτσω να με χέσουν. (Ωχ, αυτό είναι από άλλη μεγαλοβδομαδιάτικη ιστορία).

Βοήθειά μας!

Αχ τι να σου λέω Ευτέρπη μου! Φωτιά θα πέσει και θα μας κάψει. Βγήκαν οι άχρηστοι - αντίχρηστοι και αθεόφοβοι και θέλουν, άκουσον άκουσον, να φορολογηθεί η εκκλησία!
Τώρα γύρισα από τον πνευματικό μου και ήταν αναστατωμένος. Δεν έφταναν όλοι αυτοί που θέλουν χωρισμό κράτους και εκκλησίας, τώρα θέλουν και φορολογία. Κεράκι - κεράκι τα μαζεύουν. Τάμα - τάμα χτίστηκε το καμπαναριό του Αγίου Ονουφρίου. Με έρανο έγιναν οι αγιογραφίες. Το λέω και συγκινούμαι. Μισό λεπτό να πάω να πάρω χαρτομάντιλο να σκουπίσω το δάκρυ που κύλησε στο μάγουλό μου και επιστρέφω.
Έλα Ευτέρπη μου. Καταστροφή σου λέω. Αυτούς τους σοσιαλιστές που κυβερνούν πολύ τους φοβάμαι. Οι μισοί απ' αυτούς είναι άθεοι. Δεν έχουν ιερό και όσιο. Πρέπει εμείς οι πιστοί να αντιδράσουμε. Αυτό μου είπε και ο πατέρας Πατάπιος. Μου έδειξε και μια σελίδα στην οποία υπογράφουν αυτοί που θέλουν να φορολογηθεί η εκκλησία μας.

http://www.petitiononline.com/taxchu/petition.html

Εδώ υπογράφουν οι αντίχρηστοι. Πάνω από τρισήμισι χιλιάδες υπογραφές μάζεψαν. Σε λίγο θα ζητήσουν να πληρώνει η εκκλησία με τα έσοδά της τους ιερείς. Ανησυχώ. Πρέπει να οργανωθούμε. Ο πατέρας Πατάπιος, ο οποίος είναι σύγχρονος ιερεύς και έχει καλή σχέση με την τεχνολογία, στήνει ανάλογη σελίδα. Συγκέντρωση υπογραφών, για να συνεχίσει η εκκλησία να μαζεύει ανεξέλεγκτα. Ναι Ευτέρπη μου. Κάνει σπουδαίο έργο η εκκλησία. Πρέπει να έχει κομπόδεμα. Τόσοι φτωχοί κι αναξιοπαθούντες περιμένουν από αυτή. Τόσα ιδρύματα, τόσες ιεραποστολές, από πού νομίζεις ότι χρηματοδοτούνται; Όλη αυτή την προσφορά, δεν την εκτιμάει κανείς; Πολύ φοβούμαι ότι αν επιβληθεί φόρος, θα υπάρξει τεραστιο κοινωνικό πρόβλημα. Να ξεσηκωθούμε! Να βγούμε στους δρόμους! Να διεκδικήσουμε!
ΑΦΗΣΤΕ ΡΕΜΑΛΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ΘΗΣΑΥΡΙΣΕΙ!!!

Πουτάνα αιμορροΐδα! ή περί κώλου το ανάγνωσμα.

Για δες καιρό που διάλεξα να κάτσω στην καρέκλα και να στήσω το γαμομπλόγκ.
Μέρα που ο κώλος μου θέλει να πάρει τους δρόμους, να πάρει τα βουνά, να πάρει αέρα, να πάρει καμιά αλοιφή θεραπευτική. Και για όποιον νομίζει ότι είναι μέρα που ο κώλος παίρνει, δηλώνω ότι αν πάρει μόνο αυτά που ανέφερα, είναι ικανοποιημένος.
Χρόνια είχε να με θυμηθεί η πουτάνα. Εμένα ο κώλος μου, σε γενικές γραμμές, λειτουργούσε κανονικά. Άνετος και αεράτος. Στρογγυλοκαθισμένος βέβαια, για πολλές ώρες. Εντάξει. Βαριέμαι να κινούμαι. Αλλά κι αυτή από πού ξεφύτρωσε; Τι ζόρι να τραβάω; Ποιος πούστης φταίει που ζοχαδιάζομαι; Γιατί να πονάω και εκεί; Φτάνει ο πόνος στο κεφάλι - το ξερό - από τη μαλακία που υπάρχει γύρω μου και δεν έχω το θάρρος να της δώσω μια και να εξαφανιστεί. Φτάνει ο πόνος στο στήθος από το κρυολόγημα που με γυροφέρνει. Πρέπει να πονάει κι ο κώλος;
1. Ζητείται άμεση λύση στο πρόβλημα, προτιμώνται οι φυσικές μέθοδοι.
2. Αυτές οι αιμορροίδες, δεν ξεφυτρώνουν στα καλά καθούμενα. Αυτός που με ζοχάδιασε, θα το πληρώσει.